Martin, Jocko en Flapoor

[p. 2]

[p. 4]

[p. 5]

Eerste hoofdstuk.

Jocko en Martin ontdekken een diefstal. - Jocko bezorgt op een fijne manier den buit weer terug.

Op een avond liepen Jocko de aap, en Martin de beer, langs den zoom van een woud. Helder stond de maan aan den hemel. Martin keek er naar en vroeg:

‘Wat is dat daar toch voor een ding, Jocko?’

‘Wat?’

‘Daarboven.’

‘Da's een gezicht.’

‘Van wien?’

‘Van een... Een nachtmaan zeggen de menschen.’

‘En die kleine spikkeltjes. Jocko?’

‘Dat zijn allemaal kleine lichtjes.’

‘En als er nou eens eentje valt?’

‘Dan, oome ruigrok, krijg jij 't misschien op je kruljas. En laten we nou gaan slapen, daar in dien hollen boom.’

[p. 6]

't Duurde niet lang, of Martin snurkte en ook Jocko viel spoedig in slaap.

Den volgenden morgen al vroeg werden ze wakker en stapten op. Daar viel het oog van Jocko op een gevulde patroontasch en daarbij lag een doos lucifers. Hij raapte de doos op, nam een lucifertje en streek het aan. Martin stond, met zijn muil wijd open, naar het vlammetje te kijken, totdat zijn vriend het ineens... fff... uitblies.

‘Waar is 't nou, Jocko? Toe, doe 't nog eens.’

‘Neen, later misschien. 'k Neem alles mee, dan kunnen we er pret mee hebben.

Maar stil... 'k Hoor menschen...!’

Voorzichtig loerden ze over een muurtje bij een afgelegen boerderij. En wat zagen ze?

Een man gaf een koffertje door een

[p. 7]

geopend raam aan een ander, die buiten stond.

't Waren twee schelmen, die bezig waren te stelen, nadat ze den hofhond met een stuk worst vergiftigd hadden. 't Arme dier lag languit, dood in zijn hok.

De twee nachtridders ijlden het bosch in en verstopten hun buit in een hollen boom, waarna ze snel verdwenen. Ze konden dan later het valies weer vinden en meenemen.

Jocko en zijn vriend hadden van uit de struiken alles gezien.

‘Let eens op, dikzak,’ zei Jocko.

De aap nam de patronen uit de gevonden tasch en stopte die onder in den boom.

Een er van beet hij stuk, zoodat het kruit bloot kwam. Dat strooide hij in 't gat.

Martin stond alles van achter den stronk aan te kijken.

‘Nou opgepast!’ lachte Jocko; ging op zijn buik liggen, zoover mogelijk van 't gat af, nam een lucifer, streek hem aan en...

Bons! - - boem! - - pief paf! Een vreeselijke ontploffing volgde. De grond dreunde er van en als een kanon slingerde de boom het valies de lucht in. De dieren uit het bosch stoven verschrikt naar alle kanten heen.

Martin waggelde weg, zoo snel zijn logge pooten het toelieten, gevolgd door Jocko, die vlug was opgesprongen en nu vergenoegd uitriep: ‘Ieder 't zijne....

[p. 8]

ieder 't zijne, Martin!’

Intusschen scheerde het valies als een nieuw model bom door de lucht, recht op de boerderij aan; vloog en vloog over struiken en boomen tot... een der handvatsels juist pikte om de ijzeren punt, die op den gevel van het boerenhuis stond.

Wat was daar in dien tusschentijd gebeurd?

De boer en zijn vrouw waren pas van het veld teruggekomen en bemerkten den diefstal. Och, wat ging me die boerin te keer!

‘Stoffel, Stoffel!’ kreet ze, met tranen in de oogen, ‘wat een ramp! Al onze mooie lieve spaarduitjes weg. En je horloge en mijn kralensnoer. Alles weg! Ga toch gauw naar den veldwachter. Hoe krijgen we ooit onze spullen... Maar wa's dat?’

Het valies daarboven stortte zijn inhoud leeg. Vlug hield moeder Trijn haar schort op en terwijl Stoffel stom verwonderd door 't raam keek, lachte ze vergenoegd:

‘Heden-m'n-lieve-mensche-tijd, Stoffel, 't regent allemaal uit de lucht. Wat een geluk! Kijk toch eens, beste Stoffeltje!’

Jocko, die 't in zijn mooie pakje te

[p. 9]

benauwd kreeg, had zijn jas en broek in het gras gesmeten. Ze minderden hun vaart en Martin riep:

‘Kijk, Jocko, rookbrand!’

‘Waar? 'k Zie niemandal. Wacht even!’ En Jocko klom boven op den grooten kop van zijn sterken vriend.

Met een sprong kwam hij weer op den beganen grond en riep:

‘Zeg, Martin, da's ginder vast de wagen van onzen ouwen plaaggeest Kaloski.

Daar moeten we heen! Misschien is onze vriend Flapoor er nog, je weet wel, die hond. 'k Heb al zoo lang om hem verlangd. Die moest bij ons zijn, die handige, verstandige poedel met zijn fijnen neus. Vooruit ouwe baas, we gaan er stilletjes op af en zullen Flapoortje bepraten met ons mee te gaan! Marsch!