Speceryen-geur, ofte Eene verzaameling van uitmuntende gezangen

De wonderen des Allerhoogste.

Telt eens, zo gy 't getal kunt vinden,

Het dorre zand,

't Welk dient voor speeltuig aan de winden

By 't vlakke strand;

Stelt op een ry de held're lampen,

Die 't blaauw azuur

Ontnevelen van donk're dampen,

Door Gods bestuur;

Noemt eens 't getal der jeugd'ge graazen

Van 't weeldrig land,

Daar 't loeijend vee als lekk're aazen

Na watertant;

Telt ook het heir, dat onder d'hémel

Zyn vleug'len spreid,

En kweelt met liefelyk gewemel

Gods goedigheid:

Moet hier uw snel verstand bezwyken!

Hoe eindeloos

Zal Gods genaê u dan gelyken,

Die Hy altoos

[p. 76]

 

(Gepropt vol lyf- en zielezegen)

 

Van d'hémel goot

 

Als druppelen van daauw en regen

 

In uwen schoot?

 

Gods Wezen gaf uw ziel haar wezen!

 

Zyn goedigheid

 

Heeft u een zielentent mits deezen

 

Ook toebereid:

 

Hy heeft den lévensgeest geademt

 

Door 't gantsche lyf;

 

De gulde schaal, die 't brein omvademt,

 

Is zyn bedryf:

 

Ontgrendelt gy eens voor uw oogen

 

Haar vensters-slot,

 

't Gezichte word u nooit bewoogen,

 

Of 't komt van God:

 

Hoort gy 't bespraakte tonglit spreeken,

 

Die honig-stem,

 

Bekwaam om 't steenen hert te breeken,

 

Is al van Hem!

 

Het minste lit, dat gy kunt reppen,

 

Of dat gy ziet,

 

Moest d'Aard- en Hémel-Schepper scheppen,

 

Of 't was'er niet:

 

Noch loopt zyn liefdemaat al over,

 

Dit's meer dan goud,

 

Hy gunt u noodig kruid en lover

 

Tot onderhoud!

 

Den eersten intreê, die gy dede,

 

O droevig werk!

 

Die kwaamt gy doen met naakte leden

 

In 's waerelds perk;

 

Maar Hy, die d'eerste mensch bevrydde

 

Voor koude locht,

 

Heeft ook aan u in deeze tyden

 

Een kleed gebrocht:

 

Het zonnelicht, in 't geen gy handelt,

 

Is uw lantaarn;

[p. 77]

 

Gebruikt zyn straalen, waar gy wandelt,

 

Hy lyd het gaern:

 

De lieve locht, daar door gy wazemt,

 

Word gy nooit moê;

 

De luwe wind, die u beäzemt,

 

Die hoord Hem toe:

 

Uw voetpad is doorzaait met kleurtjes

 

Van bloemtapyt,

 

Dat spreid zyn aangenaame geurtjes

 

In Lentetyd:

 

En komt u leed of ramp te drukken,

 

Het kruidig veld

 

Dat laat u bloem en bladers plukken

 

Voor 't geen u kweld:

 

D'aard toont u niet alleen zyn kaaken

 

Vol jeugdig blos,

 

Gy kunt haar herten-aders raaken,

 

En maaktze los;

 

Gy opend goud- en zilver-mynen,

 

Wiens flikkerlicht

 

Als onderaardsche starren schynen

 

In uw gezicht:

 

't Gediert, dat op de bergen huppelt,

 

Of klaverland,

 

Dat spyst met blaadjes, vers bedruppeld,

 

Zyn graage tant;

 

Of 't ongediert', dat in de bosschen

 

Zyn klaauwen slypt,

 

Om op den mensch zyn toorn te lossen,

 

Die 't eerst aangrypt.

 

Het minst van allen heeft een zegen

 

Voor Adams zaad;

 

't Een' straft hem in de booze wegen,

 

Daar in hy gaat;

 

Een ander voed en dekt zyn leden

 

Voor 's winters dwang.

 

Wel mensche! looft Gods goedigheden

 

Uw léven lang!