|
| |
| |
| |
Koning Davids lof.
I.
Man na Gods hert, gezalft met heilig smout,
Uw woorden zyn als 't allerfynste Goud,
Gezuivert in een smeltkroes zevenvoud,
Uw liefryk hert maakt ons 't geheim bewust
Der Wet, die in de Cedre Bondkist rust;
En vlecht een reeks, ontfonkt in dichtens lust,
II.
De berg Gods Sion, is uw Helicon;
De Maagd Sophia (schoonder als de Zon,
En lieflyker als 't licht) de kuische Non,
Met haar zingt gy op 't vrolyk Snaarenspel,
Hoe God gedient wil zyn van Izraël,
Dat d'Engel des Verbonds haar steeds verzel,
III.
Met haar ziet gy in Gods verborgen Raad,
En maalt ons voor, de komst van 't Vrouwezaad,
Zyn Priesterdom, zyn Koningklyken staat,
Wie brand niet als hy in den Geest beschouwt,
Hoe gy van trap tot trap de Liefde ontvouwt,
Waar door die Hoeksteen draagt en t zaamenhouwt
IV.
Troostryke baak, voor yder die misdoet;
Hoe valtge uw God in nedrigheid te voet;
Hoe wastge, in angst, 't bezoedelde gemoed
Hoe hechten, met onlydelyke smert,
De pylen van Gods gramschap in uw hert,
Daar 't zonder troost of heul besprongen werd
| |
| |
V.
Der Vad'ren God verschynt in 't heilig Choor;
Als 't morgenlicht breekt zyn genade door
Dien naaren nacht, en leent een gunstig oor
Hoe wascht uw moed, gesterkt door 't Heilverbond!
Uw geest herleeft, uw bleekbesturve mond
Vloeit over van Gods Lof, uit 's herten grond,
VI.
Hoe voert gy God, als Redder van zyn zaak,
Tot Sions heil, in, als een Held ter wraak
Gerust, die in 't bloedstorten schept vermaak,
Een buld'rend onweêr voert hem brullend heen;
't Vuur bruist om hoog, 't gesmook verstikt beneên;
Het aardryk dreunt en loeit, door 't naar gesteen
VII.
De rotssteen scheurt, 't gebergte smelt als was;
Het woeste woud plotst brandend neêr op 't gras;
't Helsch roofnest haalt, door 't vuur gesloopt, in d'asch
D'Aartsvyand, met een' hand vol overschots,
Zo trots, zo wrevel tegen 't Erfdeel Gods,
Vlucht voor de Blixem van der Vad'ren Rots
VIII.
't Zaad Abrahams, ontworstelt uit de klem
Der kluisters, vliegt om hoog met hert en stem,
Om voor Gods Throon in 't Nieuw Jeruzalem
Daar paart 't zyn stem met orgel, trom en fluit,
En bromt Gods roem met vrolyk juichen uit,
Na 't voorbeeld van 't Throonvorstelyk geluit,
Met 't Choor der Eng'len.
| |
| |
IX.
Daar God, op 't Feest des Lams, het Houwlyk sluit
Des Konings met de Vorstelyke Bruid,
Die munt in goud en zyd' borduurzel uit
O Godlyk kroost, wat geest kan na waardy
't Oneindig schoon verbeelden, waar meê gy
Inwendig praalt? 't is alles doof daar by,
X.
Die schoone ziet na bloed noch maagschap om;
Knielt voor haar Heer, en kust haar Bruidegom,
De Erref-Prins van 's Vaders Vorstendom
Hoe deftig praalt zy met haar Maagdenstoet,
Hoe Vorst'lyk wordze als Koningin begroet;
Hoe vallen met geschenken haar te voet
XI.
Hoe levertze, als een wynstok, spruit op spruit;
Daarz' haar Liefs disch meê ciert, en kroonswys sluit!
Elk breid zich weêr als een Olyfboom uit,
Hoe kweekt zy d'eendracht in haar kroost! zo waard
Als balzem op Aharons hoofd en baard,
En Hermons daauw op Sions kruin vergaêrt,
XII.
Wel hem, die zich geduurig herwaards spoeit!
Hier 's 't Canaän, daar melk en honig vloeit;
Hier 's 't Paradys, daar weeld'rig groeit en bloeit
Wat 't hert kan wenschen.
Hier 's 't licht der blinden; hier 's der armen schat;
Hier 's troost en heul, voor die in God zich vat;
Hier zuigt zich elk op keur van bloemen zat,
|
|
Auteursrechtvrij