Medenblicker scharre-zoodtje

Van de droeve val des menschen.

O eerste Sond'! ô Hoovaerdy!
Ghy brenght de felste Doodt voor my.

Stem: Psalm. 103.

1.   WAt heeft de Slangh, och! wat heeft hy bedreven?
Sijn boos fenijn in 't Paradijs gegheven,
Aen menschen die Godt hadde geformeert.

[p. 181]

 

Hy quam tot haer met snoode leughen-tale,

 

En bracht den mensch alsoo in Duyvels zale,

 

Sijn hooghen staet hy jammerlijck verneert.

 

 

 

2.   De droeve mensch die staet daer heel verslegen,

 

Ellendigh, en aen alle kant verlegen:

 

Strafwaerdigh is hy, en oock seer bespot;

 

Want hy sijn Godt in als ghelijck woud' wesen:

 

Nu is sijn hert in over-groote vreesen,

 

Om dat hy heeft mistreden Godts ghebodt.

 

 

 

3.   Waer is de mensch, waer is hy nu ghegangen?

 

Voorwaer hy heeft een ander staet aenvangen;

 

Want siet, hy kan voor Gode niet bestaen.

 

De Aerd' is hem tot eenen vloeck ghekomen,

 

Dat heeft hy oock datelijck vernomen.

 

Ach! hy en durf voor sijnen Godt niet gaen.

 

 

 

4.   Hy packt hem wegh: Hy kan nu niet verschijnen:

 

Maer soo hy mocht, hy wilde wel verdwijnen:

 

Doch sijn geklagh dat komt nu al te laet.

[p. 182]

 

Hier spreeckt sijn Godt: Ghy sult van nu beginnen

 

Met moeyt', in sweet, u kost te moete winnen,

 

Want ghy hebt my moetwillighlijck gehaet.

 

 

 

5.   Wel, is het soo met onzen Godt ghelegen,

 

Dat hy ons port te wandelen op sijn wegen,

 

Of dat hy ons een seker straffe drieght:

 

Wel laet ons dan met yver daer op achten;

 

Voort gaen in de deucht, na alle onse krachten.

 

't Is zeker dat de Heere nimmer lieght.

 

 

 

6.   O goede Godt! wilt onser dan verstercken:

 

Ey! laet u Geest soo krachtigh in ons wercken,

 

Dat wy niet eens af-dwalen van u padt:

 

Maer langhs hoe meer u weghen mogen leeren,

 

En alle daegh by vrome lie'n verkeeren;

 

Soo schenkt ghy ons het eeuwigh leven radt.

   G.S.D.

Des Hemels Heer,, Van als de eer.