De briefwisseling tussen Arij Prins en Lodewijk van Deyssel

115

(poststempel Hamburg, 11 Januari 1898)

Amice,

Ontvang ook met de jaarswisseling onze hartelijke gelukwenschen. Ook voor je vrouw en kinderen. Ik had je al vroeger willen schrijven, maar voortdurend kwam er iets tusschenbeiden.

Ik ben een tijd lang allerakeligst aan 't werk geweest, ik was niet bij machte met mijn Heilige Tocht op een goeden weg te komen; zooiets als jij met je

[p. 221]

Napoleon-drama,⁴⁷⁵ maar nu gaat 't weêr langzaam beter. -

In 't N.v.d. Dag van 30 dec^r staat een amuzant te lezen feuilleton van J. van den Oude (ik vermoed Smit Kleine) over mijn boek. Volgens den schrijver lijd ik aan een soort razernij, waardoor ik misschien 't jaar 1900 niet meer zal halen.⁴⁷⁶

Ik was van plan reeds lang eens in Holland te komen, maar allerlei beslommeringen hielden mij er van terug. Ik hoop je echter in Maart/April te zien.

Vele groeten ook van huis tot huis

t.t.
Arij Prins

't Kaartje hebben wij verzonden n/Amsterdam.

475 Zie noot 454. Op 17 mei 1943 schreef Van Deyssel ons: ‘Het drama over Napoleon J, waaraan ik werkte omstreeks 1895, heeft het niet verder gebracht dan tot de toestanden van voorbereiding, ontwerp en schets. Het heeft mij vooral het voordeel opgeleverd eener door vrij veel lectuur over dat tijdperk ontstane kennis.’

476 Carel van Nievelt (1843-1913) had, onder het pseudoniem J. van den Oude, in Het Nieuws van den Dag van 30 dec. 1897 een fragment geciteerd uit Dragamosus en daaraan de kanttekening verbonden: ‘Het is ontzettend, zich voor te stellen wat de patiënt in de weeën van het voortbrengen dezer compositie moet hebben overbracht. En weinig minder dan vijf jaren, van April 1892 tot Februari 1897, heeft deze worsteling geduurd, dit zwoegend breinomnevelingsproces, vóór zich eindelijk het lijk van Dragamosus, waaraan door beesten was geknaagd, had laten vinden in eene diepe kloof, verborgen onder struiken! - Nogeens, het is ontzettend. Bezorgde vrienden, om strijd met verbijsterde critici, vragen hoe het verloop dezer vreemde krankheid zich nu verder ontwikkelen zal. Zij vragen vol angst en verbazing, hoe de heer Arij Prins, die schreef gelijk hij schreef in 1888, in 1891, in 1897, dan nu wel schrijven zal in het jaar 1900, bijaldien de Hemel hem zóó lang nog onder de schrijvenden laat.’