De werken. Deel 21. Brieven aan Cd. Busken Huet 1861-1868

[p. 345]

CXLIII
Aan Mevrouw Busken Huet.
Amsterdam, 30 December 1868.

Est-ce que donc déjà
J'ai perdu la mémoire?

is een aardig liedje, lieve Mevrouw Huet. dat Mad. Albert in het karakter van een oud bestje bevende en trillende heel lief zong. Ik zal nooit een innemend grootmoedertje met eenig succes kunnen vertoonen, - ik heb geen stem zelfs voor het minste air en toch verpligt U mij te beginnen:

Est-ce que donc déjà...

Twee souvenirtjes - waarbij ik een bar gezigt zou hebben gezet! Schneevoogt beweert dat het afnemen des geheugenis het eerste blijk van verval is.... voeg daarbij het knorreporren, dat mij zoo heuschelijk wordt vergund! Er is geen twijfel aan, ik heb slechts toe te knikken bij

Est-ce que donc déjà, etc.

Intusschen, er was geen zweem van malice in mijne vraag. U hebt ons in vroeger brieven Uw leven zoo aanschouwelijk geschilderd, die Maleiers en die Chineezen achter den kleinen Prins aankomende, dat ik naar eene bladzijde uit het boek dier natuur verlangde, dat ik die van Uwe hand wenschen dorst. Bedroog ik mij in de meening, dat het U een genoegen zou zijn, die te schrijven, zoolang die voorwerpen voor U nog al het frissche der nieuwheid hebben? Neen, het proefje, dat Gij er ons van geeft, bewijst tegelijk, èn hoe het frissche U trof èn hoe Gij het fraai te schilderen wist.

Au risque van bij al de verwijten, waarmee de mail van 18 November mij verraste, ook nog: ‘al weer zoo magtig!’ te zien voegen, wil ik bekennen, dat Ge maar half gaaft,

[p. 346]

wat Gij zeidet niet te willen beproeven. Een bloemen- en een vruchtenstukje - zou het zoo moeijelijk zijn geweest tusschen al die kleuren en geuren een paar beeldjes aan te brengen, op Java voor het kiezen, hier zoo verrassend..... wat dunkt U?

Houde ik die te goed?

Ik geloof ja, want, n'en déplaise à Monsieur. Uwe fantasie schijnt minder onder de lucht van het Oosten te lijden dan de zijne. Als ik Uw beider brieven naast elkaar leg, zijn de Uwe uit Java - de zijne uit dat leelijke ding, zegt Alberdingk, uit de journalistiek. Wij willen hem beterschap wenschen, ik doe het van heeler harte, het is het eenige wat ik op zijn Verjaardag voor hem doen kan. Helderheid, volkomen helderheid hoe hij dat publiek, waarover hij zoo zeer klaagt en waarvoor hij toch niet minder werkt, zal kunnen opbeuren, niet enkel staatkundig, maar ook letterkundig, niet enkel in maatschappelijken, ook in kunstzin. Ik zou maar half mijn wensch uiten, als ik er niet bijvoegde, dat ik hem dan gaarne bij al zijn tegenwoordigen ijver voor de werkelijkheid, weer een beetje liefde voor zijn vroegere idealen voegen zag.

Op dat punt zijt Gij het met den knorrepot volkomen eens, en zelfs Gideon zou het zijn, als hij dit onderwerp bogreep. Hij is er niet te ongelukkiger om, dat het nog buiten zijn sfeer ligt.

Alles goeds in het Nieuwe jaar, Sophie schrijft met de volgende mail. Intusschen onze groeten à vous trois.

Met opregte achting

Uw dw.