De werken. Deel 21. Brieven aan Cd. Busken Huet 1861-1868

CIX
Amsterdam, 20 October 1867.

Mijn toestand, Waarde Vriend! verbetert allengs, en klage ik dat het langzaam gaat, dan beweert de wetenschap dat ik te veel eisch.

Dr. Rive zegt: Gij hebt al Uw bloed nog niet weêrom, -

Dr. Buchner verzekert me, dat er onder duizend abdomenlijders naauwelijks een is, die geestkracht genoeg heeft om zijne zwaarmoedigheid te beheerschen, -

Prof. Schneevoogt glimlacht over de vermeende onafhankelijkheid der ziel van het stof.

Doch ik heb mijne beroepsbezigheden hervat - al gaande wint tijd krachten - dag aan dag een eindje verder. Espérons!

Van de Vondelsfeesten zou ik U niets kunnen vertellen, als door de beleefdheid van eenige vrienden en mijn aandrang

[p. 208]

Sophie niet nog al het een en ander had bijgewoond. Vijf weken oppassens, zeven weken geduld met een knorrepot gaf regt op afwisseling.

Neem de toetsjes voor lief, die ik mij bij de berigten der Opregte veroorlove.

Der stad viel geen zweem van vreugde aan te zien, Amsterdam ‘dat zichzelve bij dergelijke gelegenheden,’ als Alberdingk Thijm schreef, ‘pleegde te redden’, liet de feestelingen, liet de dubbele Commissie aan haar lot over. Donderdag vlagden wij in onze buurt den ganschen ochtend in ons eentje - om twee ure begreep de Secretaris Den Tex meê te moeten doen, - den volgenden dag was het Wijnhuis op den hoek de derde en de leste im schönen Bunde.

Het is waar, enkele draaiorgels hadden de Oranjeplunje der Waterloofeesten weêr voor den dag gehaald. Willem III remplaceerde Vondel!

Verhulst mogt zich in eene volle zaal verheugen, - doch vraag hem zelf eens of hij het zich ook in het succes van het eerste deel des Concerts deed? Vondels dichtje Wildzangh moet algemeen genoegen hebben gegeven.

Hofdijk's Cantate! Vierhonderd zangers en de instrumentale muzijk in wisseling met dien vloed van vocale, - wij hebben geene specialiteiten in oorziekten, anders zou ik statistieke bijdragen verzoeken.

Eene geestige vrouw beweert dat de oogen der Amsterdammers in het Nieuwe Rij- en Wandelpark schitteren van verrukking. De dag der inwijding, de dag waarop het Vondelpark werd gedoopt, maakte eene uitzondering. Dat tal van letterkundigen met Prof. de Vries en Ds. Beets aan het hoofd, die zich miskend geloofden, dewijl zij als allen betalen moesten, of buiten bleven staan, hoe boos waren zij! Verlangend zie ik uit naar de tijdschriften voor November, waarin Van Lennep à faire zal genomen worden, die de geleerdheid

[p. 209]

krenkte en de Akademiën, en de letterkunde in hare Corypheën, en den volke geene spelen gaf, opdat heel Amsterdam had deelgenomen!

Allez voir s'ils viennent, Jean!

‘Het publiek is zoo onverschillig!’

En waarom wemelde dien heelen ochtend de Leidschestraat van een onafzienbare menigte uit allerlei stand, die naar de Vondel-statue toog? De herfstzon was mild; waar men geen Spanjaardslaan heeft, voldeed het rood en bruin van Zocher's ontluikende schepping, en de zegevierende dichter zat fier op zijn - onzeker terrein.

Van den avond in den schouwburg weet ik U niets te vertellen; gelezen hebt ge den Ouden Man in de Bank van Leening - de ‘Dichter’ staat bij vergissing op den titel - voorzeker. Die planken zijn toch een waar toovergebied; daar hebt Ge dien Collega van Vondel: sans rime ni raison neemt hij den ouden man à faire, maakt er zijn bête noire van - en slaagt er in om heel aardig te wezen, als men zegt.

Men had mij kaartjes in de loge bedeeld, Quack deed zijn best een ander voor Sophie verruild te krijgen, zoodat zij met eene bekende familie gaan kon, maar het mogt niet gelukken. Onder den indruk der vrees voor den Jupiter Tonans van den Olymp (Mr. Jacob) dorst men geene verschikking op zich nemen.

Le grand malheur!

Het togtje naar Muiden heeft haar ruimschoots (goed dat Mevrouw Bosboom dat woord niet leest) schadeloos gesteld. Het is aardig, hé? dat la fine fleur van het feest uit den hoek van het miskend deel onzer litteratuur kwam, dat de surprise door Catholijken gearrangeerd, en met uitzondering van Heintze, door Catholijken uitgevoerd werd? Maar Heintze de componist is immers, schoon Luthersch, zoo goed als Roomsch. ‘Al die muzykale luidjes,’ zegt onze aristocratie, ‘zijn Roomsch

[p. 210]

of mauvais genre’. De indruk moet betooverend geweest zijn, de heeren die van het Muiderslot ter beurze kwamen schenen opgewonden standjes, - de dames die maar een half uur over hadden om haar toilet voor het diner te maken, beklaagden zich over de vertraagde thuiskomst niet!

Ik at dien dag in mijn eentje, mijn menu was eenvoudig als dat van een herstellende, en toch heb ik beter middagmaal gedaan dan Sophie. De kok van het hof had het diner geleverd - het was koud, het was schraal, pleten lepels en vorken, glazen uit een uitdragerswinkel. ‘Maar aan onze tafel’, zegt Sophie, die den heer Mohr tot cavalier had, en aan de andere zijde den heer Dubourcq, den vriend van Bosboom, ‘hebben wij ons toch geamuseerd.’ Tant mieux! De wijn was schrieltjes - een flesch voor heer en dame - le reste en payant. ‘Slechts’, zegt Sophie, ‘maakten we na den afloop een mal figuur in ons afgescheiden gedeelte van de groote zaal, Jan en Alleman die de concert-promenade bijwoonde keek ons aan - zooals men het de wilde dieren in Artis doet!’

Ik ben nieuwsgierig te hooren hoe het met Uwe roman gaat. Af? he? Letterkundig werken lijkt mij nog niet, - een paar keeren beproefd, wierp ik de pen weg.

Vele groeten van Sophie aan Ubeiden - behoef ik te zeggen dat ik er mijn respect aan Mevrouw en alles goeds aan Gideon bijvoeg?

De Uwe.