Het land, in brieven

XII Eufrozyne aan Emilia

De 22 febr. 17 -

Zou ik mijn Emilia vergeten? hoe zou mij dat mogelijk zijn! Neen, mijn moeder kan getuigen hoe levendig mij uw aandenken blijft, en mijn eigen hart verzekert mij dat onze vriendschap onveranderlijk is; maar een lastige ongesteldheid, die wel niet gevaarlijk was doch mij lusteloos maakte, was oorzaak van mijn stilzwijgen. Ook had ik niets merkwaardigs u mede te delen, en dan weet gij immers onze afspraak? - Ondertussen hebben mij uw brieven een uitmuntend genoegen verschaft; mijn verbeelding, mijn verstand, mijn hart, alles voldoet gij; - Onder 't lezen derzelve voelde ik minder mijn tandpijn. Mijn

[p. 53]

verbeelding volgt u overal in uw romaneske wandelingen na; doch die laatste pelgrimage door de sneeuw, stond mij maar half aan. - Gij hebt in uw bevallig vrouwelijk lichaam een soort van een wijsgerige ziel, Emilia. Maar zeker heb ik om uw verregaande rouw over 't verlies van een boom moeten lachen; ik mag immers wel? Het komt mij wat al te gevoelig voor. Doch wat vermeet ik mij te oordelen over het dichterlijk gevoel van een landlievend meisje. Ik zie alles door de nevelen van stadse vooroordelen. Als ik enige tijd bij u ben en naast u de fijner landlucht inadem, zal ik mogelijk gevoeliger ziel krijgen: wie weet, of dan niet de dood van een blad mij treffen zal? Doch geen kommer vóór de nood; een al te grote gevoeligheid zal mijn vriendin, die dezelve met zoveel verstand matigt, wel in mij tegengaan. Gij merkt dat ik mijn gezegde herroep. Uw eigen aanmerking over diezelfde boom maakt mij beschaamd, en doet mij uw karakter als een gelukkig mengsel van edele deugden beschouwen. In alle ernst, ik wenste duizendmaal Emilia te zijn, tenminste uw bestaan te hebben. Want in mijn staat ben ik ook tevreden; het geluk is toch niet aan onze stand, maar aan onze zielsgesteldheid verbonden; de arme dagloner in een lemen hut kan gelukkiger zijn dan de heer die hij bedient; of de vorst van wie deze mogelijk de slaaf is. - Als wij dit vasthouden, is dan de goede Schepper wel zulk een karig uitdeler der geluksgoederen, als ons bij 't beschouwen der onderscheiden rangen in de wereld toeschijnt? O met hoe weinig kan de wijze vergenoegd leven! Zijn dankbaar gevoel doet hem 't geen hij heeft, geheel genieten. Dit doet gij in afgelegen hoek, op een dorpje dat zo ongeacht is van elk, als het rijk en schoon is voor u. Gij zijt bij de wereld onbekend en daarom onaangezocht, en met u zelf vergenoegd; gij weet uw ruime tijd en uw gelukkige vrijheid wél te gebruiken. Uw lot is benijdenswaardig. Hoe gaarne was ik eens bij u; doch daar ik mijn lieve moeder zo weinig als mogelijk is het vermaak dat zij een dochter heeft verzwakken wil, stel ik het tot de zomer uit. Hoe klaar verbeeld

[p. 54]

ik mij u, met een ernstige rimpel in 't hoge voorhoofd, met een deftige gang, als een peinzende filosofe door het besneeuwde bos wandelende! Maar waar gij dan uw levendige gelaatstrekken verbergt, begrijp ik niet: want zo ken ik u nog maar, en met een dagelijkse fysionomie filosofeert het immers niet goed, doet het wel, Emilia? Maar hoeveel onnodige bekommeringen voor iemand, die zich zelf zo redden kan. Nu ik stap er van af. Doe mij maar meer natuurbeschrijvingen, die door uw pen getekend (want gij doet er wel niets af, denk ik), dubbel schoon zijn. Nu, mijn beste vriendin, laat mijn vrolijke luim u niet misvallen, en geloof zeker dat gij de ware vereerster van uw verdiensten vindt, in uw oprechte

eufrozyne