Gezangen der liefde

[p. 112]

Aan Charlotte, baronesse van der Capelle.

Waart ge geemlijk, lieve Lotje!

Toen ik laatst u weigrend schreef,

En in weêrwil van uw vragen

In mijn klein Retraite bleef?

't Spijt mij zelve, gaarne ware ik

Met u op uw Boedelhof,

't Zou de vriendschap wis niet manglen,

Aan een ruime keuvelstof;

[p. 113]

 

Veel heb ik aan u te zeggen;

 

En uw hart is vol voor mij;

 

Gaarne trad' ik, recht vertrouwend,

 

Door uw boschjes aan uw zij';

 

Vaak verkwikte zulk een wandling

 

Ons, in 't voorig jaar, de ziel.

 

Weet gij nog hoe u mijn wooning,

 

Hoe mijn leefwijs u geviel?

 

Ik wilde ook de streek wel kennen,

 

Waar ge uw schoone jeugd verslijt;

 

Waar ge uw stil en landlijk leven,

 

Nuttige oefeningen wijdt;

 

Gaarne zag ik al de plekjes

 

Daar genie de idéën haalt,

 

Die uw kunst, zoo zacht bevallig,

 

Uitdrukt door penceel en naald.

 

'k Zou den halm ook gaarn zien groejen

 

Die u gladde strooitjes teelt,

 

Voor de nette bloemen-mandjes,

 

Op uw taf zoo fraai verbeeld:

 

'k Zou voor uw genaaide boomen

 

Schorsen haalen uit uw bosch;

 

Voor uw kleine Solitude's,

 

Zocht ik daar het beste mosch;

 

'k Zag gewis mets ftil genoegen

 

Deeze schepping uwer hand;

[p. 114]

 

'k Staarde op al de landtooneeltjes,

 

Op uw kamer aan den wand;

 

In de keus van uwe boeken

 

Vond ik zeker met vermaak,

 

Even als in hart en leefwijs,

 

Harmonie in onzen smaak.

 

Op een schoonen heldren morgen,

 

Op een zachten avondstond,

 

Doolde ik met u door de velden,

 

De omgelegen streeken rond:

 

Gij, zoo voor Natuur gevoelig,

 

Vatbaar voor haar reine vreugd,

 

Wars van dorre en ijdle eerzucht,

 

En verliefd op waare deugd,

 

Gij zoudt me al de hoekjes wijzen

 

Waar uw stille zachte geest

 

Weenend, lagchend, ot al peinzend,

 

't Meest gelukkig is geweest.

 

In uw stille hermitage,

 

Afgescheiden van 't gewoel,

 

Zochten wij de rust der vriendschap,

 

Voedzel voor haar zuiver doel.

 

Wij ... Maar ach! ik kan niet komen;

 

Spoedig breekt de dag reeds aan

 

Die mij met den vriend mijns harten,

 

Naar een ander oord ziet gaan.

[p. 115]

 

Zoo verwijderd, zal ik zeker

 

U zoo rasch niet wederzien -

 

Treurig denkbeeld! 'k voel de liefde

 

Breekt geen vriendschap; doch misschier

 

Zult gij uw vriendin bezoeken

 

In haar pastorie, en zien

 

Dat ook Noordwijks geurge tuinen,

 

Landgenoegens kunnen bién.

 

Doe dit, Lotje! toon dat vriendschap

 

Nimmer sterft, schoon 't lot ons scheid:

 

Denk aan mij, en leef gelukkig

 

In uw landlijke eenzaamheid!