Middelieër liedboek
(1651)–J.H. Pos–
Auteursrechtvrij
[pagina 125]
| |
Alsmen de Schrift hier op door-siet,
Geschiet in oude tijden,
Soo acht ick 't lijden niet.
Want waeren daer geen sonden,
Daer waer geen plage groot,
En nae des Schrifts vermonden
Baert sy d'eeuwige doodt,
De sonden scheydt ons van den Heer,
Dat siet men t'allen stonden,
Dus sondight toch niet meer.
David beklaeght ootmoedigh
Sijn sonden, bidt en weent,
Ick danck u, Heere, goedigh,
Dat ghy mt hebt verkleent,
Eer ghy my straft soo doold ick seer,
In sonden overvloedigh,
Vergeeft my die, o! Heer.
Door straf siet men veel lieden,
In gehoorsaemheydt gaen,
Daer moet oock straf geschieden,
En Godt zijn onderdaen,
De kinderen houdt men in dwanck
Door straf ende gebieden,
Dickwils tegen haer danck.
Alle straffe gemeene
Valt tegenwoordigh swaer,
't En is geen vreught certeene,
Dan dickwils droefheydt, maer
Geeft hier nae een volkomen vreught,
Dus lijdt van herten reene,
En in den Heer verheught.
Al eer men komt ter eeren
Moet men veel lijden saen,
| |
[pagina 126]
| |
Als ons de Schrift gaet leeren,
Sal men Godts Rijck ontfaen,
Wie volstandigh lijdt werdt gheloont,
Siet hoe de Heer der Heeren,
Door lijden is ghekroont.
Wie lijdt moet hier op mercken,
Nae Godts wil met verstandt,
Die beveel met goe wercken,
Sijn ziele in Godts handt,
En bidden Godt met herten aen,
Dat hy hem wil verstercken,
En in ghenaed ontfaen.
Dus laet ons doch niet vreesen
Voor lijden noch verdriet,
Maer Godt ghehoorsaem wesen,
En achten weelde niet,
Want weeld en overvloedigheydt,
Soo men doorgaens mach lesen,
Heeft veel menschen verleydt.
O! mocht ick 's Heeren slaghen
Met lijdtsaemheydt ontfaen,
Een verduldelijck draghen,
Ghelijck Iob heeft ghedaen,
Dencken het is ons sonden schuldt,
Die wy doen alle daghen,
o! Heer, gheeft doch ghedult.
Verduldigheydt ghepresen,
Gheeft ons, o! Heere, goet,
Dat wy u moghen vreesen,
In 't ghene dat ghy doet,
Wie ghy kastijt wilt ghy ontfaen,
Ghy slaet en kan 't ghenesen,
Soo wy volstandigh staen.
| |
[pagina 127]
| |
Men seydt lijden is saligh,
Als men 't verduldigh meent,
't Is waer, soo men niet dwaligh
Door lijden en vervreemt,
Maer vast vertrouwen op den Heer,
In lijden principaligh,
Niet wijcken van sijn leer.
Men mach nae mijn bedencken,
Godts handt doch niet ontgaen,
Lijden sal ons niet krencken,
Soo wy Godt onderdaen,
Verduldigh en volstandigh staen,
Sijn Rijck sal hy ons schencken,
En in ghenaed ontfaen.
Mocht ick met lijdtsaemheden
Mijn ziel besitten stil,
Verduldigh zijn in vreden,
Lijden nae 's Heeren wil,
Godt gaf, God nam, tot aller tijt,
Den naem des Heeren mede
Moet zijn ghebenedijt.
Lof Prins en Heer verheven,
Die eeuwelijck regeert,
Wilt ons lijdtsaemheydt gheven,
In al dat ghy begeert,
Het zy dan druck of teghenspoet,
Lief of leedt in dit leven,
V wil gheschieden moet.
I.H. Pos. |
|