Zanglievende uitspanningen

[p. 55]

Het voorjaar.

Stem: Wie viert met ons, enz.

Schutte, Gez. D. II. blz. 86.

Hoe trippelt op - en neêr, dan laag dan hoog,

Het pluimgedierte en schatert langs de stroomen;
Hee beurt zich op, nu 't voorjaar is gekoomen,

Het springt en danst en klapwiekt voor mijn oog:

Het veld en dal verheugen zich nu meê,

Het speelend windje schraagt de vogelstemmen,

't Uitspanzel iacht, bij 't sluimren van de zee;

De stroomsnoek staat, daar vlugge baarsjes zwemmen.

[p. 56]

 

't Uitspruitzel van het teder lentegroen

 

Vertoont zich malsch, en klimt uit warmer aarde,

 

De boom herleest, wiens knopje God bewaarde,

 

Het kabblend golsje zal zijn werking doen;

 

Het zagt geruisch, 't gezuis van stroom en wind,

 

Het trillend wapperblad, in 't kantlend draaiën,

 

Vertellen 's Hemels gunst, die schepslen mint;

 

Gods voetbank doet de Lenteweldaên maaiën.

 

 

 

Door 't dartlend hupplen van het kalf in 't veld,

 

Wijl Lentelammers roepende om de borsten

 

Van 't zoogend schaap naar moederuiërs dorsten,

 

Door 't beevend gras word 's Hoogsten lof vermel;

 

De voorjaars bloem verspreid haar frisschen geur;

 

Het schommlend lover zal een hoffeest vieren,

 

De zomer klopt aan Landmans bruine deur,

 

De zwaluw komt om door de lucht te zwieren.

[p. 57]

 

Gindsch loopt en springt de koe in 't grasrijk land.

 

Het schaapje scheert en smult fluweelen klaver,

 

Het briesschend paard snijd gras voor ouden haver,

 

De bigge onthaalt zich aan den modderkant.

 

De blonde bloeisem kruipt uit zijnen knop,

 

Daar lentewindjes zagt en dommlend waaiën.

 

Het vinkje gorgelt uit zijn roode krop

 

Het bosch weêrgalmt, en Tuinman staat te zaaiën.

 

 

 

De kleppende ojevaar vernieuwt zijn nest.

 

't Gevederd choor gevoelt zijn huwlijksdriften.

 

De Aardsgoedheid schenkt aan elk haar buitengiften.

 

De nachtegaal breekt los in 't zanggewest.

 

Wat adem heeft gaat mij al dankend voor,

 

Het haantje kraait, 't eibrengend hoentje kakelt.

 

Het duifje trekkebekt, de vreugd breekt door.

 

't Genoegen word aan beemd en bosch geschakelt.

[p. 58]

 

Mijn God! ik wijrook uw Voorzienigheid,

 

Zij is 't die ons met zegen wil bekroonen;

 

Zij doet de blijschap in den schoot der aarde woonen:

 

'k Aanbid, hoe staamlend ook, uw Majesteit:

 

Bestraal, verkwik mijn ziel met godlijk licht!

 

En sterk haar vlerken, door uw kragt gedreeven;

 

Dan juich ik in het doen van mijnen pligt.

 

Dan zal ik, in de hoogte, dankbaar zweeven.