Mengeldichten (3 delen)

[p. 105]

Aen den Heere Jan Oudaen, toen hy my alle de dichtkunstige werken van zynen oom Joachim Oudaen vereerde.

OUDAEN, die, zoet op wetenschappen

En eedle kunst,

My tegentreet met heusche stappen

Uit vrye gunst,

Terwyl ge my uws ooms gedichten,

Dat 's gout, vereert,

Al breinvrucht die in 't vrolyk stichten

Geen' zwier ontbeert;

Hoe noopt ge my om voort te draven

Op rym en maet!

Wel hem dien 't gulle hart der braven

Dus open staet.

Ik zie myn' magren boekschat groeien,

En kus dees gift.

Uw mildtheit doet myn' boezem gloeien

Van blyde drift,

Zy laet zich van myn schryfcel grypen,

Die, daer ze ontluikt,

[p. 106]

 

In koele schaêu van reizige ypen

 

En linden duikt.

 

Dus dompelt my een pant der panden

 

In diepe schult.

 

't Gebrek wort hier door vroede handen

 

Met baet gevult.

 

Ons schip bezeilt met styve winden

 

Een milde kust.

 

't Geluk doet me een' Mecenas vinden

 

Dien 't goetdoen lust.

 

Doch denk hoe ik, door schaemt gedreven,

 

Verlegen zit.

 

Wat, ai, wat zal ik wedergeven?

 

Hoe loont men dit?

 

Of magh ik heden met bedanken

 

En wil volstaen;

 

Zoo neem den dank van myne klanken

 

Voor wierook aen.