Logo DBNL
Mengeldichten (3 delen) (1716-1722)

Mengeldichten (3 delen)

(1716-1722)–H.K. Poot–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende

Lettergroet aen den Heere Pieter de Bye, rechtsgeleerden.

 
Ult Abtswouts brede buitenbuurt
 
Wort u dit vrolyk dicht gestuurt,
 
Schoon kort en schaers gemeten;
 
DE BY, zoo ryk van geest en kunst.
 
Een dankbaer hart magh milde gunst
 
Noch heusch onthael vergeten.
 
Uw vrientschap, openhartigheit,
 
Lofwaerde zeên en wys bescheit
 
Verbinden my te krachtigh:
 
Maer die te loonen naer waerdy
 
Daer toe valt myne poëzy
 
Te tenger en onmagtigh.
 
G' ontfingt my korts in 's Gravenhaeg,
 
Uw wieg en woonplaets, daer gestaêg
 
's Lants grooten zich vertoonen:
 
Wy gingen door dees vlek, een hof
 
Vol hoven, hoog van prael en lof,
 
Daer weelde en rykdom woonen.
 
Voorts traden wy, verheugt van zin,
 
't Bataefsche Tempe spoedigh in,
 
Tot vriendenkout gereder.
 
Hoe kort viel ons die wandelbaen
 
Waerlangs de groene linden staen,
 
Befaemt door Huigens veder!
 
Hier prezen wy Hoofts maet en zwier
 
En kracht van tael. wy prezen hier
 
De Zwaen van Agrippyne:
 
Ook Vollenhove, Moonen, Brant,
 
En 't Goesch vernuft wiens dichtstar lant
 
En water overschyne.
 
Hier streelde gy met ernst en jok
 
Myn ziel, tot dat de middagklok
 
Met haer metaele stemme
 
Ons dischwaert preste, daer uw wyn
 
Te node lyt dat dwaeze pyn,
 
Of zorg den geest beklemme.
 
Nadat het lichaem geen gebrek
 
Meer voelde ging uw boekvertrek
 
Ons open. o! hier bloeien
 
De kruiden (dacht ik) daer DE BY
 
Uit gaêrt de honiglekkerny
 
Waervan zyn woorden vloeien.
 
Hoe dikwyls denk ik aen dien dagh!
 
De tyt liep sneller dan hy plagh.
 
'k Vertrok, maer vry ongaren.
 
Uw rede, elx ooren wellekom,
 
Weêrhielt my; 'k zagh wel driemael om.
 
Waer was de vreugt gevaren?
 
Indien gy nu nogh, vry van druk,
 
Minerve viert, en, van 't geluk
 
Gezegent, lang moogt leven
 
Met uwe kuische gemaelin
 
En blyde kindren, in myn' zin
 
Om uw gezang verheven;
 
Indien Apol die 't licht verspreit,
 
En Themis, voor wiens achtbaerheit
 
't Krakkeel verstuift der menschen,
 
U altyt minnen, leiden, raên,
 
En ik in uwe gunst magh staen
 
Zoo gaet het naer myn wenschen.

Vorige Volgende