Mengeldichten (3 delen)
(1716-1722)–H.K. Poot–
Auteursrechtvrij
[pagina 54]
| |
Ik zagh voorheen de menschen met elkanderen,
Ontaert van eer en plicht,
In leeu en beer en wolf en zwyn veranderen,
Te gruwzaem voor 't gezicht.
Wat waent gy of Ulisses reisgezellen
Met borstlen heb gedekt?
Niets anders dan het trots ter zyde stellen
Der deugt, van hun bevlekt.
Had Herkules niet stout ter deugt gestreden
En onder haer banier
Hy praelde met geen leeusvel om de leden,
Noch groenen populier.
Geen Hydra zou voor zyne knods bezwyken,
Door heldenaert vernielt;
Noch Kakus ook die d' Aventynsche wyken
In schrik en onrust hielt.
Zyn deugt alleen kon menigh monster doden
Als hy ten stryde toog:
Die voerde hem in 't midden van de Goden,
Zoo verre en overhoog.
En Palameed, de fenix aller Grieken,
Blyft door de deugt vermaert
Met Sokrates, zoo lang de dagh zal krieken
En om den aerdtbol vaert.
Zy, zy houdt aen een diamante keten
Den woesten helhont vast,
| |
[pagina 55]
| |
Hoe grimmigh hy, van razerny bezeten,
Driestemmigh huilt en bast.
Het tafereel van Cebes kan bewyzen,
In Godt Saturnus kerk,
Dat wy haer met gewigt van reden pryzen
En heffen boven 't zwerk.
O goude Deugt, men moet u lof toezingen
En voegen by Jupyn.
Laet Bacchus spiets het geurigh Oosten dwingen;
Uw luister dooft den zyn'.
Gy wist weleer het bekkeneel der Reuzen,
Te fel in hun bestaen,
Rechtvaerdigh in te klinken en te kneuzen
En met gebergt te laên.
Die u verkiest wort van verachtlyk edel.
Gy schenkt hem eenen naem.
Uw glori past op broeder Febus vedel,
Tot zulk een stof bequaem.
De lauwerboom is slechts voor u geschapen.
De palm groeit u ter eer.
Uw glans vergult het adelyke wapen
Van een trouhartigh heer.
O mensch, wat stoft ge op d' al te losse gaven
Der wankele Natuur?
Storf Milo niet? legt niet Heleen begraven,
Na eenen korten duur?
| |
[pagina 56]
| |
Hoe smolt het gout der Frygiaensche kroonen
In vier en bloet en druk!
Het gras bedekt nu Trojes muur en troonen,
Al schatten van 't geluk.
Ter werelt is al wat men ziet bederflyk
Behalve d'eedle Deugt:
Die groeit en bloeit, stanthaftigh en onsterflyk,
En houdt een frissche jeugt.
Die schoone kan verzierden roem ontbeeren;
Haer lof is erflyk goet:
Dien draegt de Faem op hagelwitte veeren,
Vier winden te gemoet.
Al wort de Deugt van ramp op ramp bedolven
Zy staet in haere kracht:
Gelyk een rots die tuimelende golven
Noch zeeorkaenen acht.
Een dadelboom kan zynen top verheffen,
En stygen tegens last;
De fiere Deugt als haer de rampen treffen
Staet dan ook eens zoo vast.
Een Nero magh de harde stooten vreezen
Der vallende Fortuin;
De waere Deugt zal steets dezelve wezen,
Omlaeg of op een' duin.
Haer kleding is gering en echter deftigh:
Haer wooning zonder pracht:
| |
[pagina 57]
| |
Haer tafel heusch: haer rede nimmer heftigh:
Haer leger niet te zacht.
Het lust den Nyt haer eeuwigh aen te bassen,
Te domplen in verdriet:
Maer zy, voorwaer, zy is der doot ontwassen,
En schroomt den laster niet.
Wie haer zyn trou en liefde heeft geschonken
En dient ten allen stont
Zal in het heir der schoone starren pronken
Aen 't ruime hemelront.
Hier zweeg de Maegt en hukte met haer leden
In 't groen van Pindus neêr.
Laet ons dan door den Deugdetempel treden
Naer 't heiligh koor der Eer.
|
|