|
| |
| |
| |
De Vrede in den Jaere MDCCXIII.
HEt Oorlogh, uit den afgront opgedondert,
Bestuwt van Stix en 't yslyke Ikkerdom,
Een' helschen en pekzwarten gruweldrom,
Had driest en dol Euroop van rust geplondert,
Op 't hart getrapt, gefoltert, leên by leên
Doorkankert, en haere afgepynde longen
Voor allen aêm gestopt en toegewrongen,
Behalven voor het zuchten, in dees ween.
De zon bezweem van angst: haer rossen wenden
Zich ruggewaerts, op zulk een naer gezicht:
Zy zelver weet haer doots en deeluw licht,
Door 't dikke zwerk, thans giftigh, niet te zenden.
Dies viel een nacht vol rampen op het lant.
Doch 't yslyk spook, te stuiten noch weêrhouwen,
Herschept den dagh uit 't weêrlicht der kortouwen,
En zon en maen uit dorp- en stedebrant.
't Rammeide en sloopte en taisterde en schoffeerde,
Door dommekracht van stormtuig, zwaert en vuur
En dag en speer, in een onzaligh uur,
Wat eeuwen lang den tant des tyts braveerde.
| |
| |
De hemel schokt schier uit zyn middelspil,
Zoo braekte myn op myn een' vloet van zwavel
En vlam en puin en stof, uit 's aertryx navel;
Geen Tifon bet die Etne ontspartlen wil.
Nu staken al de worstlende oorlogsstormen
De vinnen uit, zoo gansch verbolgen, dat
Hun opzet scheen, de werelt, afgemat
Van plaegen, in een baijert te hervormen.
Geen zeekust bleef gevaereloos van 't vier;
Geen stroomgevaert, noch vlotte zeekasteelen,
Van 't dootlyk gift der kopre donderkeelen.
Zoo waert alsins het Oorlogsmonsterdier.
Niets keert zyn woên: dit tuigden Trojes asschen,
Toen Argos wraek vorst Menelaüs bed,
Door Paris min echtschendiglyk besmet,
In eene zee van vlammen af ging wasschen.
De Sein, de Teems en d'Iber, 't Schelt, de Ryn,
De Maes, de Po, de Donau, en meer vloeden,
Gevoelden op hun ruggen d' oorlogsroeden,
Of zaegen haer gewank in droeven schyn.
't Verdroot in 't endt der Godtheit, die, bewoogen
Door 's volks gekarm en wierook der gebeên,
Haer toegezwaeit van 't hartoutaer beneên,
Het schreien ziet en aenhoort, uit den hoogen.
Weshalve schiktze een hemeltelge neêr;
Een maegt, bekranst met vaele olyfboombladen,
| |
| |
Die geenen toy behoeft, noch leensieraden;
Een schoonheit, onafschetsbaer voor myn veêr.
Dit was de Vree, die Janus Kerk quam grendelen,
Terwylze op 't snelste een nieuwe goutëeu schiep,
De nering en de welvaert wakker riep,
En 't oude spoor deedt gaen, langs witte vendelen.
Het Oorlogsspook, hoe bitter en verwoedt
Op 't Kristendom gebeeten, en zyn staeten,
Weêrstont met schilt noch staele harnasplaeten,
Den harden schop van Vredes zachten voet;
Maer vloodt, terwyl het stan en zuchten loosde.
Zoo kemt een kalmt' de wilde baeren gladt,
Wanneer de zee het ziedend pekelnat,
In arren moede, aen 't stargewelfsel oosde.
De vredezon verdryft de duisternis.
De krygsklaroen, die bergen, rotsen, duinen,
Deedt davren, zwicht de zilvre vreebazuinen,
Wier zachte klank vry aengenaemer is.
De teerton brant. wat voegt den Vredevaderen
Van Nederlant d' olyf thans beter, dan
Voorheen triomflaurier, bepurpert van
Geplengt korael, uit 's vyants lekende aderen!
Nu weidt het lam weêr vry en vrank by wolf
En leeu, welëer zyn dootlyke errefhaeteren.
D' ysvogel bouwt zyn nest op stille wateren,
Bezadigt van hun barning en gegolf.
| |
| |
'k Zie Melkerbuur met volle mellekstoppen
Ter stulpewaerts aenstappen, daer hy room
Tot boter karnt, al boter tot den boôm,
Terwyl de visch zyn fuiken op komt proppen.
Bedrieg ik my? of komt vrou Overvloet
Haer' horenschat en gout- en zilverkofferen
Aen 's werelts pak- en koophuis Hollant offeren;
Aen Hollant, bly beschaêut van Vryheits hoedt?
Ik zie 't gewis. ô wellekoome tyen!
Dank, Hemel, die na zoo veel ongevals,
Myn vaderlant begunstigt, en zyn' hals
Ontslaet van 't juk der oorlogsdwinglandyen.
|
|
Auteursrechtvrij