Mengeldichten (3 delen)

[p. 71]

Zomersche Avont.

DE moede zonnewagen

Staet vrachtloos. d'avontzon

Zinkt in de westerpekelbron.

Aldus ontglippen ons de wentelende dagen.

De star der Mingodin

Ziet d' eerste op 't aerdtryk neder.

Mineias dochters vliegen weder:

Ook spant de stille Nacht zyn zwarte paerden in.

Wy zien de schemeringen

Verdikken, daer we staen.

Alrede heft de gulde maen

Haer horens op, en rukt ter baene in haerer kringen.

Hoe rust het hangend loof

Der luisterende boomen!

Geen wint beroert de vlakke stroomen.

Het slaeperige velt wort blint en stom en doof.

Thans telt de herder blyer

't Gestalde vee, half vet.

De melkmeit schikt haer' hooftdoek net,

En wacht met ongedult de komst van haeren vryer.

De stadt, het woelen moê,

Sluit, angstigh voor gevaeren

[p. 72]

 

Die in 't bedrieglyk duister waeren,

 

Haer logge poorten, en elk huis zyn deuren toe.

 

Voort biên de heusche bedden

 

Den matten werkliên rust.

 

De halve werelt voelt met lust

 

Zich uit den dichten drom der daegsche zorgen redden.

 

Waere Amaril nu myn,

 

Wy zouden onder 't schuilen

 

Voorwaer geen drooge kusjes ruilen;

 

Maer och! zal my 't geluk wel oit zoo gunstigh zyn?