|
| |
| |
| |
Lykklagt over den eerwaerden Heere Theodorus van Elzen, leeraer van Godts kerke te Schipluî.
SChrei, magh u nogh een traen van 't flaeugekreten harte,
ô Schipluîsche gemeent, schrei vry om 't geen ge lydt.
Voeg bystre jammertael by bittre boezemsmarte;
Gy zyt uw' Guldemont en Boettrompetter quyt.
Van Elzen heeft geweest. dat licht is uitgeschenen.
Die leidtstar staet niet meer aen 't kerkgewelf en blinkt.
Wel magh de bange ziel der godtgenoten weenen,
Nu zy deez' wachter mist die in zyn rustgraf zinkt.
Wel magh vorst Jezus kerk staen schudden op haer stylen,
Nu haer die schoor ontvalt en wakkre Vrêgezant:
Die Kristendemostheen, elx lust, doch, midlerwylen,
Geen vleier; neen: hy hadt Godts blixem in zyn hant.
Hy maekte wasch van steen: holp quynenden aen 't groeien,
Door tucht, of troost, van hem beî lieflyk voorgepreekt.
Daer moght, hoe 't ging, nooit woort van zyne lippen vloeien,
Dat hy niet driewerf eerst in honigh had geweekt.
| |
| |
Dus wist hy d'ondeugt braef in heuren schilt te varen
Met het tweesnedigh zwaert van 't nimmer feilend woort;
Of arme harten, die om hulp verlegen waren,
Uit 't stof te beuren, als een' Leeraer toebehoort.
Zoo woekerde hy met zyn gaven en talenten,
Als zielevanger voor zyn' Meester die hem zondt.
Wie luie dienstknechts kent, dees deedt zyn' schat op renten,
Als hy 's volks ooren aen zyn stem verhing en bondt.
Dat is zich nyver in den oogst des hemels quyten.
Dat heet te bassen, en geen stomme hont te zyn.
Zoo schraegt men 't kruisgeloof, trots die'er tegen wryten.
Dat 's recht een Engel der gemeente in zyn en schyn.
Nu is die stierman doodt, die ons met leer en leven
Een dubbel voorbeelt was. nu is die stierman doodt;
En 't kerkschip, dat door 's mans beleit gestaeg zyn' steven
Naer 's hemels reê hielt, laes! van Palinuur ontbloot.
Zoo houdt de Godtheit 't al aen haren bant en schakel.
Zy leent maer dat ze geeft en wat men ooit ontvong.
Zy haelt haer' knecht te rugh: nu zwygt dat vraegorakel,
Die schelle kerkbazuin en evangelitong.
d'Ontroerde schapen zien hunn' trouwen herder sneven,
En derven zynen staf, daer 't wolvenheir voor week.
Wie zal ons, klagen ze, nu voedtzaem voedtsel geven
En drenken uit een versche en zilvre waterbeek.
Dees strooide ons manna voor waer aen we 't hart ophaelden,
En dreef by hitte ons in de schaêu van 's levens stam.
| |
| |
Hy leedt zoo noô dat wy van onze kooi afdwaelden,
En vingertoogde ons steedts 't onnozele Offerlam.
Ja treurt vry, schapen, treurt. uwe zielzorg is verscheien.
Uw pleegheer, Hippokraet en zielarts rust in vrê.
Wat plagt hy zachte zalf en balsem te bereien,
Als zyne scharpe vlym uw zweeren opensnê!
Nu zal hy u niet meer ter rechter bane voeren,
Als gy, doolzieke, 't spoor verlaet en 't leven vliedt.
Hy wandelt by Godts rei op heldre starrevloeren:
Hy wees u 't padt voorheen, maer gy betradt het niet.
Welaen, erinnert u zyn wyze zedelessen;
Bidt om een' andren helt in 's Hemels akkerbou,
En laet my toe dat ik wat telgen van cipressen
Aen 't graf brenge, en nogh eens 't eerwaerdigh lyk beschou.
Van Elzen, die by Godt en al de cherubynen
Een woonvast burger zyt van 't nieuw Jerusalem,
In 't eeuwigh blyde ryk, daer ramp noch rou verschynen,
En daer niets luidt of klinkt dan met een vreugdestem;
Wy treuren op uw graf en weenen om uw sterven.
Most gy, na andren, d'eerste op deze heirbaen treên?
Valt kostlyk porcelein zoo licht aen gruis en scherven!
En most gy, Godtstolk, dus met al ons blyschap heen?
Helaes! myn Zangheldin besterft op 't naer herdenken.
De snaren springen van myn lier, thans dootsch en dof;
En kom ik aen uw' asch dit kleen lykoffer schenken;
Ik doe 't myns ondanks: ach! 't is al te droef een stof.
| |
| |
Gy laet ons weduwen en troostelooze weezen.
Een zelve dagh begraeft ons vader, voogt en heer,
En zulk een' schat van deugt en wysheit, die na dezen
Licht schuil blyft; want het graf geeft, hoe men klaegt, noit weêr.
Rust dan, ô Engel, rust: wy moeten van u scheiden.
De harde grafzerk drukke uw kout gebeente zacht.
Vergeef ons dat wy u al nokkende geleidden
Daer gy d'aertsengelsche bazuin in stilheit wacht.
Al gaet uw lyf ter aerde, uw ziel naer 's hemels hoven,
Daer zy verwelkomt wort van 't juichend englekoor;
Uw naem leeft, zegenryk den haet en nydt te boven,
In 't dankbaer hart van uw gemeente, alle eeuwen door.
Overleden den xx van Lentemaent, MDCC XIV.
|
|
Auteursrechtvrij