Mengeldichten (3 delen)(1716-1722)–H.K. Poot– Auteursrechtvrij Vorige Volgende Ter verjaring van Juffrou Sara van Elzen. DE Grasmaent magh voortaen wel bogen Op lentgewas dat ieders oogen Een' aengenamen wellust biedt. Zy koomt ons frissche bloemen queeken En maegden, die ik bloemen reken, Wier geur en kleur men riekt en ziet. Zy kroont het wout met nieuwe blaêren; Zoo ziet men d'Elzen bly verjaren. ô Hemel, zegen dit gewas: Maer laet ook bruiloftsmirten groeien En maegdepallem, zoet in 't bloeien, Zy komen licht wel haeft te pas. [pagina 81] [p. 81] Zou eene maegt heur' tydt verliezen? Zou 't in een' maegdeboezem vriezen? Zou Sara 't huwen eeuwigh smaên? ô Neen: ze is (minnaers, hoopt geduldigh) Haer' braven stam puiktelgen schuldigh. Wie kan zich van de min ontslaen? Hoe zou haer vader, die Godts kudde Met zyn' betrouden staf beschudde En Kristekerkorakels sprak, Zyn' yzren dootslaep voelen steuren, En 't vrolyk hooft ten grave uit beuren, Zoo 't minnevier heur hart ontstak! ô Beste jaerdagh, dagh der dagen Die Febusaenvoert met zyn' wagen, Wees hartelyk van ons gegroet. Als gy eens weêr koomt opgerezen, Zal Sara vrou en moeder wezen, Indien een heilwensch hiertoe doet. Den xxiv. van Grasmaent, MDCC XV. Vorige Volgende