Mengeldichten (3 delen)

Vrage;
Wie sprak die nimmermeer gesproken hadt te voren?
Wat sprak hy toen de val zyns vaders was beschoren?
Antwoort:

VOrst Cyrus, aertsmonarch der Persen, die, doordronken
Van overwinningen, zyn' troon op vorstenschonken
En bekkeneelen, in ciment van vorstenbloet
Wou stichten, quam in 't ent daer Hermus met zyn' vloet
En zilvre wielingen, doormengt met goude zanden,
De groene zoomen kust der Lydiaensche stranden.
Paktool dook, dootsch van angst, in 't diepste van zyn' kil,
Al had hy lang voorheen in vryheit, vrank en stil,
Van zyne glaze kar de goude waterhorens
Zoo vrolyk opgebeurt langs Sardis steile torens,
Daer 't Lydisch ryxhof rees van marmer en arduin,
En daer vorst Krezus zyn ontzagchelyke kruin
Met vorstlyk kroonegout des hoogen tulbants dekte,
Zoo lang de goê Fortuin zyn' grooten voorspoet rekte.
Maar al het sterflyke is verandring opgelegt,
En prinsen zyn, als elk, aen 't nootbescheer gehecht.

[p. 26]

 

Men ziet by wylen wel verwate hofschavotten

 

Geverft van 't zacht korael der bloênde koningsstrotten.

 

Zoo avrechts draeit het radt van 't wankele Avontuur.

 

Maer, koning Krezus, moet ik u, ter quader uur,

 

In 't Lydisch hof, thans hooft van alle treurtooneelen,

 

Zoo droef een jammerrol met derenis zien spelen!

 

Uw zinkent lot dus naer zien nadren! daer, ô helt,

 

Uw magt gedraeiboomt wort van 't Persiaensch gewelt.

 

Uw schepter, sluierkroon en purpre praelgewaden,

 

Met flonkerent robyn en diamant beladen;

 

Uw gouttrezooren en onschatbre kostlykheit

 

Verlaten u: als ook uw oude majesteit.

 

Uw hovelingen, van gevreesde helbardieren,

 

Uw hoftrauwanten, van getrouwe lyfstaffieren

 

Verzelt, ontvielen u. ô omgekeerde kans!

 

Hoe treft de blixem hier den hoogsten torentrans!

 

Vorst Krezus, pas nogh zuil en schraeg der vorstendommen,

 

Legt overheert; alleen verzelt van zynen stommen

 

En sprakeloozen zoon, wiens reets volwasse tong

 

Met stramme zenuwen te streng gebreidelt hong,

 

Tot dat een Persiaen den vorst, die dook en neigde,

 

Onwetend met de punt des scherpen moortpriems dreigde.

 

Toen sprak de stomme: och! och! doorstoot heer vader niet.

 

De zoon van Krezus sprak, en toen viel 't ryxgebiet.