|
| |
| |
| |
Lykgedachtenis voor den uitmuntenden dichter Hubert Korneliszoon Poot,
Overleden binnen Delf den 31 der Wintermaent 1733.
Hoe dootsch, hoe droevig, en hoe naer
Zyn nu der Zanggodinnen toonen?
Apollo zucht en treurt met haer,
Omdat de beste zyner Zoonen,
Die hy van zyne tedre jeugt
Af opgevoed had in zyn' tempel;
Die altoos was der Muzen vreugt,
Helaes! te vroeg den droeven drempel
Van 't huis der dooden moest betreên,
Hoe heerlyk ook zyn dichtzon scheen:
| |
| |
Men zegt, dat Febus zyne lier
Uit rou wil aen de wilgen hangen,
En dat de negen Zusters schier
Geen lust meer hebben tot gezangen,
Omdat heur lieve broeder Poot,
Die Aertspoëet en Fenixdichter,
Te ontydig bei zyne oogen sloot.
Helaes! daer legt de grootste stichter
Der dichtkunst. treur o Helicon,
Droog uit, o zilvre Hengstebron.
Men hoort de Muzen thans om stryd,
De dood van hunnen vriend beklagen;
Calliopé vraegt met verwyt,
o Schikgodinnen! wat behagen
Had gy in 't sterflot van den geen'
Dien ik zoo tederlyk beminde,
Wiens Dichtkunst, grootsch en ongemeen,
Zoo wel van vremden als van vrinden,
Op zynen prys wierd hoog geschat,
Omdat hy al myn kunst bezat?
| |
| |
Wie zal nu met verhevenheid,
Zoo kunstig tael en zangen mengelen?
Wie zal nu met dat fix beleit,
Al 't schoon der Dichtkunst samenstrengelen?
Al werkt ge alteelende Natuur
Van nu af aen, in duizent jaren
Bezielt gy niemant met dat vuur,
't Geen speelde in 's Dichters heldre snaren,
Ten zy gy deelde in Pindus druk
En wrogt op nieu een wonderstuk:
Maer ach! al is uw macht zoo groot,
Om nog meer wonderen te teelen;
Gy zult geen Landtman als myn Poot,
Zoo kunstig op Parnas doen speelen,
Hy zong, hoe dat hy de Eerste was
Van al de Nederlandsche boeren,
Die 't Zanggodinnendom belas
Dat het zich by den ploeg liet voeren,
Gewis zal hy de leste zyn,
Zoo lang de zon 't heel-al beschyn.
| |
| |
Wat wonder! wie heeft oit gehoort
Dat in een van de waereltsdeelen,
Een landschap bracht een landtman voort,
Die ieders oor en hart kon streelen
Die Eere hebt gy wechgedragen,
Gezegent Abtswout, ja hoe bly
Quam elk van uw geluk gewagen,
Als Poot aen uw kristalle vliet
Speelde op het zevenmondig riet.
Nu zwygt die welbegaefde tong,
Die zoo veel hemelsche gezangen
Tot lof van zynen Schepper zong,
Waerdoor hy elk by 't oor kon vangen
En kluisteren aen zyne lier.
Als 's waerelds Heiland was gebooren
Toen liet hy, als door hemels vier
Bezielt, zich by zyn kribbe hooren,
Daer hy als d' Englen bly te moê
Hem zwaeide zynen lofzang toe.
| |
| |
Zong hy den uitgang van Godts Zoon,
Den Vorst van levenden en doden,
Dan sloeg zyn harp een' droeven toon,
Die 't hartste hart als dat der Joden
Deed beeven; doch wanneer die Helt
Waerdoor de koningen regeeren,
De dood had onder zyn gewelt,
En over 't graf quam triomfeeren,
't Was of myn vriend dan hier op aerd'
Zyn zang met d' Englen had gepaerd.
Myn Zanger zong, noit zingens moê,
De welkomst van een' Jonggebooren,
Met heilwensch zyne vrienden toe;
Hoe kunstig liet hy zich ook hooren
Als Erato by 't lief gevlei
Van twee verliefde lieve harten?
Het pluimgediert, 't geen in den mei
Al wat 'er leeft tot min komt tarten,
Moet zwichten voor zyn minnetoôn,
Dit tuigen zelf de minnegoôn.
| |
| |
Zyn Bruiloftszangen deên de vreugt
Van Bruid en Bruigom vaek vermeeren;
Hoe vrolyk was de bloem der Jeugt
Als Poot haer trouwfeest quam vereeren?
Dan was de blydschap regt volmaekt:
Maer moest hy weêr een doô betreuren,
Dan had zyn Lykzang elk geraekt;
Dat kon het droevig hart opbeuren
Van een', die vriend of echtgenoot,
Verloor door de onverzoenbre dood.
Wie oit door kunst of wetenschap,
't Zy door den tabbert of den degen
Beklom der braven eerentrap,
Die deed' myn Poot onsterflyk leven
Door zyn verheven Lofgedicht.
Wat disschen zyne Mengelzangen
Een schat van wysheit op? niet ligt
Zal iemants hooft zyn kunst omvangen,
Al stont hem Griek en Romer by
Ten zy Natuur was aen zyn zy:
| |
| |
Mogt Romen dan en Mantua,
Venusium en Sulmo roemen,
Op Dichters zonder wederga,
Eene eer die waerdig is te noemen:
Het nedrig Abtswout roemt met regt
Ook op zyn groten ingebooren;
Al quam die naem, gelyk men zegt,
Veel Leeuwendalers noit te vooren,
Het zal door Poot met roem geacht
Zyn, tot in 't leste nageslacht.
Myn wieg, 't vermaert en Prinslyk Delf,
Wiens lof veel hoger dan zyn tooren
Opklom tot aen 't azuur gewelf,
Al voor twee eeuwen en te vooren,
Toen Muzius door zyne lier
(Die 't gulde licht hier eerst zag dagen)
Verkreeg met roem den lauwerier
Door 's keizers hand hem opgedragen,
Zag ryzen uit zyn vruchtbren schoot
Het Delfsch orakel, Huig de Groot.
| |
| |
Dit was genoeg, om eeuwen lang
Op vleugels van de faem te zweeven;
Maer sta my toe in dit gezang,
Dat Poot na 't sterven u doe leven;
Zyn graf zet u veel luister by:
Rust in uw schoot het kout gebeente,
Van d' eeuwige eer der Poëzy.
Wel schryft dan op zyn grafgesteente,
Hier sluimert POOT, die in zyn tyd
Zyn naem voor 't sterven heeft bevryd.
REINIER BOITET.
|
|
Auteursrechtvrij