|
| |
| |
| |
Uitvaert van Hubert Korneliszoon Poot,
Fenix der Nederduitsche dichtkunste.
Wat staen de zilvre starren duister,
In 't deftig hemelblaeuw gewaedt
Der Dichtkunst'! och! hoe taent haer luister!
Een rouwwolk dekt haer schoon gelaet
En onverwelkbre lauwerblaren;
Zy roert haer allergrofste snaren
En kweelt een brommend treurmuzyk,
Om, met haer zanggezinde reijen,
Des wakkren POOTS gelauwerd lyk
Naer 't eeuwig stille ryk te leijen.
| |
| |
't Is billyk dat zy nokt en hygt,
De doodt vernielt haer zeldsaem wonder.
De Nachtegael van Abtswout zwygt.
Hier gaet een zon des zangbergs onder.
De lykasch dekt hier heilig vuur,
Dat van de eenvoudige Natuur
Zyn' gloedt en luister heeft ontfangen.
Het sterflot sluit dien zoeten mondt,
In wiens zielstreelende gezangen
Het kiesch gehoor iet hemelsch vond.
Dees Zanger ging de kunst niet zoeken
In scholen of 't gewoel der steên.
POOT doolde in geen' Labrinth van boeken
Noch zworf naer Romen of Atheen,
Om wysheit en uitheemsche talen:
Hy zag, in schyn' van nachtegalen,
Apol en 't heilig Negental
In Abtswout dalen, bly te moede,
Terwyl zyn jeugdt, in veldt en stall',
Zyn 's vaders koeijen melkte en hoedde.
| |
| |
Men zegt, dat Abtswouts velden, toen
Daer zooveel hemelzangers zongen,
Veel edeler gebloemt en groen,
Dan Helikon ooit droeg, ontfongen;
En dat de zangerige vlucht,
In eene hartverkwikbre lucht',
Om 't hoofdt des jongen Landmans zweefde
En hem een' wondren geest inblies,
Een' geest, die geestig in hem leefde
En in vernuft en zanglust wies.
Behaegde 't hem toen aentevangen,
Straks kreeg de boersche eenvoudigheit,
Van zyn laegzwevende akkerzangen,
Een' edlen zwier en majesteit;
De wildzang zweeg, het veldt kreeg ooren,
Om zyn' verkwikbren zang te hooren.
De Schienimf klom ter stroomkille uit,
Door 't geestig roeren zyner vingeren.
Zyn lier deed op haer kunstgeluit,
De Rotte en Maes en 't Y verslingeren.
| |
| |
De Min dronk nektar van zyn tong',
En sprong en juichte en lachte en danste,
Daer hy zyn Minnedichten zong,
Terwyl zy hare kruin bekranste,
Met bloempjes van zyn Poëzy,
Vol hemelval en lekkerny;
En hare toortsen kwam ontsteken
Aen 't vier van zyn verliefde lier;
Nu weent zy, daer hy legt bezweken;
Het ys zyn 's monds verkoud haer vier.
Men ziet de bruiloftreijen treuren
En, by dees Dichters koud gebeent,
Hun blyde feestgewaden scheuren.
De droefheit, die de doôn beweent,
Vergeet haer tranen aftewissen,
Nu zy zyn' zang en troost moet missen.
Zyn Zanggodin zit stom van rouw'.
't Gevogelt kwynt, de velden zuchten,
Dees winter baert hun eene kouw,
Die voor geen' lentetyd' zal vluchten.
| |
| |
De Bybeldichtkunst zit bedrukt,
Daer hem het sterflot overrompelt,
De snaren van zyn citer rukt,
En 't speeltuig in den grafkuil dompelt.
Wie smaek in lekkre zangen vind
Beweent der Zanggodinnen Vrindt,
Wiens zang van zoetheit overvloeide,
Bevallig schilderde voor 't oog,
De ziel aen zyne toonen boeide
En op zyn galmen voerde omhoog.
De Zanggodinnen komen neder,
Door dit verlies in 't hart gewondt,
Elk kuscht en drukt, bedrukt en teeder,
Zyn handen en bestorven mondt,
En valt, met haer gebloemte en lover,
In flaeuwte op 't zielloos lyk voorover;
Doch, schoon 't haer' rouw' aen magt ontbreekt,
Om hem naer waerde te bekranssen,
Het dichtvuur, dat hy heeft gekweekt,
Bestraelt zyn graf met zonneglanssen.
| |
| |
o POOT, o Lust van Nederlandt,
o Roem des velds, o Vreugdt der steden,
Uw lyk geniete rust in 't zant,
Uw ziel omhoog de zaligheden.
Wy weiden in uw kunst' en lof.
Al stygt gy naer het starrenhof,
Gy laet, in de aengename paden
Van uwen dichthof, overlaên
Met bloemen, eêl van geur' en bladen,
Uw loffelyke stappen staen.
D: SMITS.
|
|
Auteursrechtvrij