Gedichten. Deel 2

[p. 3]

Lykgedachtenis van den uitmuntenden dichter Hubert Korneliszoon Poot,
Overleden binnen Delft den 31 van Wintermaent 1734.

Natuurlyk schoon heeft geen vergult van nooden,

Noch Dichter Poot een lofdicht op zyn zerk.

Zyn Naam alleen, de sterflykheit ontvlooden,

Daar op gegrift, herinnert ons 's mans werk;

Waar in zyn geest op Cherubinen-vleugelen

Eerbiedig vliegt, naar 't glinsterend starrenhof,

Als Bybelstof zyn dichtmaat ruim van beugelen,

Doet weiden in des milden Scheppers lof,

En zich verliest in Goëls deugt en waarden,
Als Hy dus zingt den Godtmensch hier op aarden.

[p. 4]

 

Het is genoeg 's mans naam op 't graf gehouwen,

 

Herinnert elk de klanken van zyn Lier,

 

Als Hy een Paar geleid' naar 't heilig trouwen,

 

En zaal en dons weerligten van zyn vier,

 

Dat zoo vol kunst door zyne vaarzen straalde:

 

Hoe munte Hy uit in leenspreuk vol van pit?

 

Ja waar zyn Geest zich digtende in bepaalde

 

Hoe juist, hoe net, hoe sierlyk trof hy 't wit!

 

Geen wonder, want daar 't andere vaak geleent is,

 

Natuurlyk hier de kunst met lust vereent is.

 

 

 

Zyns Naams gerucht vloog lang naar 't geurig Oosten,

 

Zulks weet elk een die Nederduits verstaat,

 

Niet min in 't Zuid', daar zich de Mooren roosten,

 

Als daar de Zon des avonds ondergaat;

 

Ja 't kille Noord' verwarmt door zyn gezangen,

 

Als zyne lier klonk by het vee en veld,

 

Als hy verlieft bleef naar zyn Nimf verlangen,

 

Of haar zoo teer zyn zuivre min verteld'.

 

Dus schryft alleen op 't graf (elk kent zyn gaaven.)

 

HIER LEGT DEN GROTEN DICHTER POOT BEGRAVEN.

JOH. ANT. VAN KINSCHOT.