Gedichten. Deel 2

De dichtkunst in Homerus verheerlykt.

Apollo zagh weleer van zyn robyne raden,

Met een weemoedigh oog de wereltlingen aen;

Hy zagh den gouden lof der kloekste heldedaden

Met haer bedryveren te vroeg ten grave gaen;

Dies nam hy uit zyn kroon de klaerste hemelvonken,

En worp ze met zyn gunst Homerus vrolyk toe.

Parnas en Helikon, Piëer en Pindus klonken

Van heiligh vreugtgeschal, in 't zingen nimmer moê.

[p. 413]

 

Men zegt dat Hippokreen, Kastael en Aganippe

 

Toen vloeiden zonder maet langs 't eeuwigh groen gebergt.

 

Het Negental greep moedt, op 't hoogst der Myterklippe.

 

Noit heeft het lot de zwaen tot zoeter zang gevergt.

 

De wyze Blindeman verhief zyn citertoonen,

 

En bondt d' onsterflyke eer aen d' achtbre heldedeugt.

 

O braven, u ontstaen geen heldre starrekroonen,

 

Waer ge in zyn Ilias of Doolboek leven meugt.

 

Hy steekt de krygstrompet en volgt de legertogten,

 

Of schildert zee en lucht en wout en paradys.

 

Niet vreemt dat zeven steên om 's mans geraemte vochten,

 

Toen zyn volmaekte kunst geschat wiert op haer' prys.

 

Zoo stem en citergalm 't verwondert oor oit streelden;

 

Zie in deez' Fenixhelt de gansche poëzy.

 

Al blinkt zyn wezen fier in Chios penningbeelden,

 

Zyn kunstfaem vliegt den klank dier glorimunt voorby.

 

Beveelt men my de Kunst haer' waertsten roem te geven,

 

Ik zal Homerus naem in haeren tabbert weeven.