Gedichten. Deel 2
(1728)–H.K. Poot[p. 385]origineel
| |
Gezang op Broekbergen, den Lusthof van mejoffrou Wilhelmina de Veer.'t Gelukt my met verheugde zinnen
Broekbergen in te mogen treên,
En door en door te zien van binnen
De schoonheit zyner groene leên.
Geleidt my dan, o Zanggodinnen.
En gy, o gunstige Pomoon,
Die hier uw wooning hebt gekozen;
Gy Flora, die den Hof zoo schoon
Doorspikkelt met gebloemt en roozen,
Ik zing. ai zegent mynen toon.
| |
[p. 386]origineel
| |
Maer wie kan u naer waerde pryzen,
Broekbergen, luister van het Sticht?
Wie kan het puik der paradyzen
Naer eisch beschryven in gedicht?
Daertoe most helt Virgyl verryzen.
By uwen bloei, die 't hart verheugt,
Wort Hespers hof te dor bevonden;
Naerdien ge in ongestoorde vreugt
Een' zweem vertoont der goude stonden.
Hoe deftigh praelt uw oude jeugt!
Wat mint gy nogh den rook der steden
En 't straetgewoel, o ydle mensch?
Hier druipt de lucht van zaligheden;
Hier teelt het aerdryk ieders wensch;
Hier zet de Rust haer zachte schreden.
Kost u myn Zangnimf met haer lier
Eens buiten wal en vesten leiden,
Gewis uw zinnen kozen hier
Het piepend groen der ryke weiden
Voor 't ruischen van een goutrivier.
In 't lustigh ruim van zulke wyken
Zien wy Broekbergens hoog geboomt
Wydt over velt en akker kyken
Waerlangs het koele water stroomt
Dat voor geen' Hebrus zou bezwyken.
| |
[p. 387]origineel
| |
Hoe verre deizen hier de steên!
Hoe na schynt Utrechts dom verloren,
Al klimt hy door de wolken heen!
Maer laet ons langs dees effe spooren
Wat dieper in den Lusthof treên.
O Neêrlantsch Tempe, mildt in 't streelen
Van oogen, ooren en gemoedt,
Wees, in uw zingende priëelen,
Wees vriendelyk van ons gegroet:
Wy zullen in uw blyschap deelen.
Wat liefelyker Labyrint
Van lust, houdt hier de ziel gevangen!
Hoe minzaem speelt de westewint
Door takken, die rol vruchten hangen!
Dees plaets wort van de goôn bemint.
Wy wandelen langs ypelaenen
Of taxisdreeven, koel en fris,
Of bloemeperken. gy zoudt waenen
Dat Iris, eer ze aen 't pronken is,
De kleuren zoekt in deze baenen.
Laet my met Rozemont alleen
Eens door dit zaligh lustplein treden;
Het bly gewas zal 't stuursche neen
Wel in een lachend ja verkneden.
Hier lydt Natuur geen harde reên.
| |
[p. 388]origineel
| |
Hier zou 't Aurora weder lusten,
Voor 't ryzen van de zomerzon,
Een wyl by Cefalus te rusten.
Hier vondt Diaen Endymion
Wel liever dan in woeste kusten.
Men zegt, dat Cypris langs uw groen,
O liefelyke mirtetelgen,
Haer oude liefde nogh komt voên,
Daer zy het kruit den dau ziet zwelgen,
En haer' Adonis minlyk bloên.
Mogt my gebeuren hier het leven
Gerust te slyten naer myn' zin,
'k Zou weinigh om veel woelens geven,
Daer steekt te weinigh voordeel in.
Hier kan de geest ten hemel zweven.
In dezen hof verquikt de disch
Het lyf met ongekochte vruchten,
Waervan niet een verboden is.
Hier staet geen ongeval te duchten:
Hier schuilt geen adder in het lis.
Men magh hier d' appels veiligh plukken.
Hoe neigen ons de takken toe!
Dit ooft zou Atalant doen bukken
In haeren loop, bekoort en moê,
Daer Hippomeen naer honk zou rukken.
| |
[p. 389]origineel
| |
In dezen ruimen boomgaertkring
Was mogelyk het fruit gewassen
Dat Venus tot een' prys ontsing.
O Hof, o laen, o vyverplassen!
O overblyde wandeling!
Waer of de zorgen heenestuiven,
Terwyl de hemel nederdaelt?
'k Zie Junoos paeuwen, Venus duiven,
Ook Peneus visschen, en hier praelt
De Wyngodt met een' krans van druiven.
Wy zullen in het Lanthuis treên,
En zien uit zyn verheve transen
Rontom langs alle streeken heen,
Hoe velt- en waternimfen dansen.
Wat is my 't hart hier wel te vreên!
Dan zal men Ceres hulsel blinken,
En Meleager jagen zien
Daer bergen ryzen-, dalen zinken.
Wat kan Natuur ons schooner biên?
'k Vaer op by hen die nektar drinken.
Van alles echter wat de Hof
En zyn gezigten ons vertoonen
Blyst Wilhelmina d' eêlste stof
Om met een gloridicht te kroonen.
De deugt verdient den hoogsten lof.
|
|