Gedichten. Deel 2

[p. 321]

[p. 323]

Lofdichten.

Op de beschryving der Nederlantsche gedenkmunt, enz. door den heer en M^r. Gerard van Loon.

Wat zon verdryft de schemeringen

Van Neêrlants blozend aengezigt?

Hier komt een eeuwigh Werk in 't licht.

O vaderlantsche vreemdelingen,

Treet toe, en leert uit gulde blaên

Uw eige zaeken nu verstaen.

O Delf, dit 's weêr een letterparel

Aen uw gewyde glorikroon.

[p. 324]

 

Vlecht lauwerkransen voor Van Loon,

 

Wiens veder met den vyfden Karel

 

Haer werk ontgint, en spoeit met lust,

 

Totdat ze in Utrechts Vrede rust.

 

Wat wert de hulk der Nederlanden

 

Geschokt van baeren, slagh op slagh!

 

Gesolt van buien, dagh op dagh!

 

Hoe dikwyls was ze in noodt van stranden

 

En blyven, daer het stormgewelt

 

De masten knakt, en 't roer ontstelt!

 

Bedriegelyke tuimelgronden,

 

Wy zagen op uw bruizend ruim

 

Charibdis draeiend pekelschuim,

 

En Scillaes groene waterhonden,

 

Terwyl de zon der hoop verdween,

 

En geene star van troost verscheen.

 

'k Zal van geen Ilias hier zeggen,

 

Orkaen, noch Kafareesche klip,

 

Den gruwel voor Ulisses schip:

 

Wy vonden d' yzre bulsters leggen

 

Der onverzoenbre Razerny,

 

En raekten naeulyx haer voorby.

 

De Vorst des Avonts trok zyn' degen,

 

En drukte dees gewesten lang.

[p. 325]

 

Wat viel ons Mavors woeden bang!

 

Hoe spade wert de hoet verkregen

 

Der goude Vryheit, die door list

 

Of kracht ons dikwyls wert betwist!

 

Het dreunt en loeit van krygsgeschater,

 

Waer Seine en Teems in aentogt zyn

 

Met Munster en den Keulschen Ryn.

 

De krygsvlam weidt langs velt en water.

 

Zoo brout Belloon, ten schrik der steên,

 

Al d' elementen ondereen.

 

Maer 's Hemels magt kan leet verdryven.

 

De Welvaert, die vertreden lagh,

 

Herleeft, herbloeit, en groet den dagh,

 

In zachte schaduw van olyven.

 

Hoe dartelt ons gezegent Lant

 

Wanneer de vette teerton brant!

 

De dorre winter, hart bevrozen,

 

Die 't leven uit de wouden jaegt,

 

En 't velt met sneeu en hagel plaegt;

 

De zoete lente, frisch in 't blozen,

 

Die heenslaept op een bloemendons,

 

Verbeelden 's Lants fortuin aen ons.

 

Van zulk een' loop en keer der tyen

 

Spreekt Heer Van Loon, noit recht beloont,

[p. 326]

 

Met kracht en nadruk, en vertoont

 

Alom Historischilderyen,

 

Zoo heerlyk met de pen gemaelt,

 

Dat daer geen puikpenseel by haelt.

 

Voorwaer, dit Werk zal roem behalen

 

Zoo lang de Faem op wieken zweeft,

 

Omdat het geene weêrga heeft.

 

Dit 's nut sieraet voor koningszaelen.

 

De styl, zoo gladt als ongemaekt,

 

Volgt hier de Waerheit, kuisch en naekt.

 

Voorts worden Adel en Geleertheit

 

Vereeuwigt door dees fenixveêr.

 

Veel Schryvers storten plots ter neêr,

 

Misleidt door waen of snô verkeertheit:

 

Van Loon gaet altyt recht door zee,

 

En brengt onwraekbre blyken mê.

 

Men sprak al lang van marmerbrokken

 

En penningen, met vlyt vergaêrt:

 

Hier toont de Pronkmunt haeren aert;

 

Hier wort 'er wysheit uit getrokken.

 

Hoor dan wat elke Penning zeit,

 

En eer des Schryvers bezigheit.

MDCCXXIII.