Gedichten. Deel 2

[p. 177]^origineel

Welkom, aen Sara Oudaen,
Dochter van den heere Jan Oudaen en joffrouwe Maria Bredenburg.

't Lachend saizoen baert een' juichenden dagh:
't Velt zingt verheugder dan 't onlangs nogh plagh.
Wat of hiervan licht de rede zyn magh?

'k Heb ze gevonden.

D' echtkroon van 't Paer, dat in deugt niemant wykt,
Wort met een vroulyke parel verrykt.
Eert ze met groeten daer mening in blykt;

Zuiver van monden.

Schepper en Schikker van 't magtigh Heelal,
En gy, o flonkerend starrengetal,
Hoort eens, hoe bly een geboortegeschal

U thans bejegent.

[p. 178]^origineel

 

Laet deze tedere spruit van de lent,

 

Daer men der Ouderen wezen in kent,

 

Groeien en bloeien, tot deugden gewent,

 

En ryk gezegent.

 

Alle de bloemen in 't piepende gras,

 

't Edelste groen ook en lentegewas

 

Komen niet by dit zoet schepsel te pas

 

In hun waerdye.

 

Maekt, dat geen druk de wieg 't rusten ontraept,

 

In wie het beelt der onnozelheit slaept,

 

Dat naer uw' bystant onwetende gaept.

 

't Leet wyk' ter zye.

 

Ja, milde Hemel, zoo helder en steil,

 

Kroon onze wenschen met engelenheil:

 

Stier dus de winden der voorspoet in 't zeil

 

Van dit nieu leven.

 

Gy voorts, o Dochter; wees welkom in 't licht.

 

Pas, dat uw wandel de vroomheit verplicht'

 

Uwer puikstammen, en 't Kristendom sticht',

 

Opwaert gedreven.