|
| |
| |
| |
Op het Verjaren van joffrou Anna Oudaen,
Dochter van den heere Jan Oudaen en mejoffrou Maria Bredenburg.
Het jaer heeft zynen kring nu tweemael rontgebogen,
Nadat ge, o ANNA, 't licht der dagen eerst genoot,
Dat, door geen nevelwolk ontluistert of betogen,
In 't kriekend oosten rees zoo bly en frisch en root.
Wy zagen d' uchtentkim met gout en lelibladen,
Saffraen en vermiljoen bestreken en versiert.
Gewis heeft ook de rei der blanke Maesnajaden
Toen in den wintertyt een lentefeest geviert.
En zou men niet? dees dagh brogt nieuwe Deugt in 't leven,
Indien de telgen nogh gelyken naer den stam:
Dan daervan zal de tyt wel spoedigh blyken geven
Ten onbekrompen prys van 't bloeiend Rotterdam.
| |
| |
En dit 's geen los vermoên; want zoo het tronikennen
Den Filozoof niet mist. doch waertoe dit gemelt?
Als d' elementen zich tot zoete vreugt gewennen
Wort ons door 't Hemelryk een lachend heil voorspelt:
Dat heb ik by uw wieg verwelkomt en gezegent.
Myn dichtnimf quam en zong in uw geboortezael;
Wel vriendelyk van beide uw Ouderen bejegent,
Die zy Meceenen noemt in 's lants oprechtste tael.
Uw brave Moeder liet haer gunst aen u niet falen,
En gy dronkt met de melk haer gulde zeden in.
Nu moogt gy lessen voorts uit Vaders wysheit halen.
U biedt dit eerlyk Paer een heerlyk zielgewin.
O ANNA, uw begrip zal mynen zang waerdeeren
Als gy hierna waerdeert hun beider aert en hart.
Maer dan moet ge ook uw zucht en achting t' hen waert keeren.
Wat spruit betaelt oit recht der teelers zorg en smart?
Men heeft hun eer te biên, rontborstigh en blymoedigh;
En dat bestaet vooral hier in gehoorzaemheit.
Die zyn weldoeners acht en viert, wort meest voorspoedigh.
Een vreemde geeve ook zelf goê oudren goet bescheit.
Ik, onbemaegschapt hier, heb d' uwe wel geprezen,
Maer noit nogh naer den eisch; myn magt was dies te zwak.
Ook stont met dubbel recht my pynelyk te vrezen,
Of 't hun behagen mogt, zoo 't my aen blyk ontbrak.
| |
| |
Doch dat heb dank. ik zal den krommen tyt beschryven,
Die u ter werelt bragt, en daer gy door moet treên.
Het goede kost misschien hier eertyts wat beklyven;
Maer wie betracht 'er thans van twintigh deugden een?
Haer naemen zyn bekent op markten en in schoolen,
En dat is 't veeltyts al. men leert malkander voort,
Veel liever hant aen hant op 't brede padt te doolen
Dan langs den smallen wegh te gaen naer d' enge poort.
Ik heb me al mê vermaekt in 't ydel spel der kinderen,
En hyg en zwoeg alrê schier onder 't zondenpak.
Och, kost men door beklagh eens anders doolreis hinderen!
Och, merkte ons levensschip toch eens op menigh wrak!
Nochtans gedroeg ik my by vreemden en bekenden
Tot nogh, schoon iemant hier licht anders waenen zal,
(Waerover trouwens hem de zwarte plaeg mogt schenden.)
Gansch ront en ongeveinst, en sta aldus nogh pal.
Ook haet ik hen, die door hun schulden vreemt te dekken,
Van eenen splinter haer doen groeien tot een' balk.
Myn hoop steunt op een Rots; die laet zich t' onswaert trekken,
Doch ziet door 't masker heen van leugenaer en schalk.
Maer gy, als gy uw' tyt wat verder zult beschouwen,
Laet noit het slechtste best behagen aen uw hart.
De werelt draegt alom betoverde gebouwen,
| |
| |
Van buiten dun vergult, van binnen louter smart.
Ja toen dit lant weleer den Afgront wiert onttrokken
Hielt menigh heidensch godt hier echter velt en stant.
Hoe kon een droog gepreek vrou Venus troon doen schokken?
En wie kan Bacchus hier oit dryven achter 't lant?
Merkuur vertoont 'er ook zyn loosheit nogh en grepen.
Doch 't zy hiervan genoeg. indien geen wangedragh
U in de kluisters voer' die somtyts helden nepen,
Zoo wint myn wenschen veel, op deez' gewenschten dagh.
Neen, ANNA, neen; gy zult gevaer en hinder schuwen.
Als gy langs 't heldenspoor staêg van uw Ouders gaet.
In 's werelts doolhof geef my niemant eenigh kluwen
Dan Godts onfeilbaer woort, en 's vroomen raedt en daet.
De godtsvrucht en 't verstant, uw' Oudren ingeschapen,
Moet gy ten bakenlicht verkiezen op uw reis.
De deugt pronkt ons meer op dan gout of ridderswapen,
Gelyk de vlugge ziel het wint van 't logge vleisch.
Al wat men hier bezit is tytlyk, en moet sterven,
Slechts uitgezeit de gaef van wetenschap en deugt.
Leer die dan naer uw magt omhelzen en verwerven:
Zy schoort de gryze liên, en siert de groene jeugt.
De zonde in 't tegendeel zou met haer lelyk wezen
Godts juichend Paradys bedroeven, zoo ze er was.
Bedenk dan op uw' tyt, hoe zeer zy sta te vrezen.
| |
| |
Geen ander helgedrogt quam oit by dit te pas.
't Berooft ons van 't gezigt, en ondermynt de krachten
Der zielen, door zyn list; of strykt 'er vlak mê heen.
Maer zulk een zang ontstelt uw tedere gedachten;
Of anders zyt gy thans al anders dan ik meen.
Welaen, wy zullen dies dat wrang geluit verzoeten.
'k Maek door vrypostigheit het somtyts al te bont.
En mooglyk vraegt men al: zyn dat geboortegroeten?
Of zwerft een rymer thans voor Stoïcyn in 't ront?
Hy relt voor eene maegt van Cypris iet en Liber,
En krenkt der vrouwen eer; dat luistert al te naeu.
Maer vrienden, reist met my vanhier naer Teems noch Tiber;
De wandeugt toont haer kracht in Neêrlant ook niet flaeu.
Ik ken wel vrouwen hier, besmeurt met zulke vlekken,
Die echter nogh voor kuisch en zuiver willen gaen.
Doch vraegt my niet: hier zyn geen kiezen uit te trekken
Die zoo geweldigh ver in myne kaeken staen.
En gy, o ANNA, laet de wraek noit in u komen,
Die gy misschien hierna my schenken zoudt ten deel.
In dit verjaergedicht is alles waergenomen,
Behalve d' oordeelkunst, en daerin feilt 'er veel.
Maer Kint, moet ik u dan volop van weelde wenschen,
Of zachte wederspoet, die 't padt ter deugden baent?
Och! 't is bekent, dat meer de sterfelyke menschen
| |
| |
Zyn door 't geluk benaeut dan door den druk betraent.
Het lachen levert ons al feller stryt dan 't klagen.
Doch sta geduurigh vast in voor- en tegenspoet.
Want schoon 't gestarnt zich eens verschuilt in guure vlagen,
Het drupt wel hondertmael daerna van enkel zoet.
Dan honigjaren, dan zie ik de vreugt genaeken.
De tyt volvoert zyn' loop alrê in mynen zin,
Dat gy de treurigheit en wanhoop bly zult maken,
En ja de vryheit zelf zien worden uw slaevin.
De Hemel lonkt u toe, en houdt u voor zyn dochter.
De mirten groeien al voor uw gelukkigh hooft.
Het heil bestraelt uw huis om zyne deugt, en brogt 'er
Al lang den zegen in, daer 't u niet van berooft.
O ANNA, magh ik ook den milden tyt beleven,
Dat gy uw trou verpant aen eenen bruidegom,
'k Zal myn geringe kunst dan gul ten besten geven,
Licht minder blaeu dan nu, maer even wellekom.
Alleenlyk wees oprecht, en wandel voor Godts aenzigt,
Tot uwer Ouderen en aller braven vreugt.
Die zyn geboôn betracht verheft hy boven 't maenlicht,
Daer altyt blyschap is, en nimmer ongeneugt.
Hoe gansch verschilligh wort de loon in 't endt bevonden
Van d' edelheit der deugt en d' ydelheit der zonden!
MDCCXXV. den IX der Sprokkelmaent.
|
|
Auteursrechtvrij