Gedichten. Deel 2

[p. 155]

Op het vyftigste Verjaren van den heere Egbert Buis,
Voor den heer Jan Buis Egbertszoon.

Hoewel uw jaerzon uit de baren

Met vriendelyke glansen rydt,

En schittert door de koele blâren,

In 't hartje van den lentetyt,

'k Zoek echter loof noch violetten

Noch roozen om met bly gebaer

En kinderlyk ontzagh te zetten

Op 't eerlyk zilver van uw hair,

Beminde Vader: neen, hier wassen
Meest kransen die de jongkheit passen.

Gy hebt alrede vyftigwerven,

Na 't ryzen van uw' eersten dagh,

[p. 156]

 

Het jaer herleven zien en sterven,

 

En weet van juichen en geklagh.

 

Wat zyn 'er in dien tyt, langs wallen

 

En velden daer 't geluk zich draeit,

 

Al dorre stammen omgevallen

 

En groene looten afgewaeit!

 

Gy telt met Moeder na uw paren

 

Een ry van tweemael vyftien jaren.

 

 

 

Ook ziet ge uw kroost in echt verbonden

 

Aen Veens bekent en waerdigh huis,

 

Dat geen mishagen heeft gevonden

 

In 't jeugdelyk geslacht van Buis.

 

Maer stil. hier komen aengetreden

 

De Vrientschap, van geen quaet bemorst,

 

En Blyschap en Oprechtigheden,

 

Met ope vensters in de borst,

 

En gulle harten op de tongen.

 

De zorgen worden wechgedrongen.

 

 

 

Welaen; nu eenmael omgedronken

 

Tot eer van 't gulden Jaergety.

 

De starren zullen ons belonken.

 

Dit juichen maekt den Hemel bly;

[p. 157]

 

Die zal misschien de kinders eeren

 

Wier hart en ongeveinsde zin

 

De vaderlyke trou waerdeeren

 

En moederlyke kindermin.

 

Der oudren zucht, het kint gebleken,

 

Moet lof noch dankbaerheit ontbreken.

 

 

 

Wy wenschen dan, geëerde Vader,

 

Dat noit de beevende ouderdom

 

U met verdriet of onheil nader',

 

Maer 's Hemels zegen van rontom

 

U toevloeie en het leven rekke,

 

Opdat uw tredt langs 't padt der deugt

 

Ons een langduurigh voorbeelt strekke;

 

Hiermede zullen we uit de vreugt

 

De vaste hoop naer huis toe dragen

 

Dat onze wenschen Godt behagen.

Den 30 van Grasmaent 1722.