Gedichten. Deel 2

[p. 152]

Geboortekrans, gevlochten voor den heer M^r. Willem Vlaerdingerwout,
Verjaert den 12 July MDCCXXVI.

Ai zie eens hoe genoegelyk

Vrou Themis nederlonkt uit 's hemels ruime transen

Op Batoos oude Koningkryk

Terwyl wy vrolyk zyn, en met geboortekransen

Heer WILLEMS schrander hooft belaên.

Zy telt, ik zie 't gewis, dit Wet- en Rechtorakel,

Dees Eer van Vorst Justiniaen,

Nogh veele schalmen toe tot zyne jarenschakel.

Och! dat haer 't Noodlot spâ belett'.

Och! dat de straffe noodt toch met zyne yzre handen

's Helts scheipael niet, of verre, zett',

En ziels- of lichaemsleet hem nimmer aen koom' randen.

[p. 153]

 

Te weten, wie de Billykheit

 

Hier hanthaeft, en het Recht betoogt en trou verdadigt,

 

Verdient van 's hemels Majesteit,

 

Zoo iemant iet verdient, te worden begenadigt

 

Met tydelyk en eeuwigh heil.

 

Zulk een strekt ook ten stut van 't burgerlyke leven,

 

Ontheupt door list en twist en feil,

 

En veeltyts veel te veel door eigen geest gedreven.

 

Maer, zeg ik, die dus 't redenlicht

 

(Hoor knaep, dit Jaergezang moet gy by d'andre voegen.)

 

Ontsteekt, en Themis zelf verplicht,

 

Baert nut voor al wat leeft, en leeft tot elx vernoegen.

 

Dat WILLEM zich dus deftigh quyt

 

Staet vast, en niemant zal myn zeggen wederleggen;

 

Ja dat is zelfs de booze nyt,

 

Ook tegens wil en dank, gedwongen na te zeggen.

 

Wy zagen hem nu jaer op jaer

 

In achtbaer ampt op ampt geplaetst naer eisch en willen,

 

Zulx dat men in hem wort gewaer,

 

Hoe veel bedeelen blyft van beedelen verschillen.

 

Voorts doelt hy onvermoeit op 't wit

 

Des Rechts, het zy zyn oog verlege liên blyft hooren,

 

Het zy hy in de vierschaer zit,

 

En schult of onschult naeu bezigtigt met zyne ooren.

[p. 154]

 

Hem jammert aller menschen wee,

 

Maer zeker, noode ziet hy deugt en vroomheit duiken,

 

En gaet geduurigh recht door zee,

 

Naer 't recht van Kristenlant, of lant- en rechtgebruiken.

 

Wie kennis zonder waen wil zien,

 

(Voorwaer een zeldzaem ding) heeft hem slechts aen te schouwen;

 

Want met hem kregen lant en liên

 

Dit in den blyden dagh daer wy dees vreugt op bouwen.

 

Leef dan, myn hooggeachte Vrient,

 

Tot uwer ampten eer, en luister van uw stammen,

 

En nut van elk die nut verdient,

 

En tot de Deugt en 't Recht ontbrant in liefdevlammen.

 

Maer schou ook mynen boezem vry

 

Van eereloos geveins en slaefsche vleieryen:

 

Zoo moet dit lachend Jaergety

 

Nogh dikwyls u en ons tot zielvermaek gedyen.