|
| |
| |
| |
Eerlief. Herderszang ter Bruilofte van den heere Mr. Simon vander Sleiden en mejoffrouwe Magdalena Penning,
Getrout den XV van Grasmaent MDCCXXVII.
Puikschoone, groenbemoste en gladde Schiegodin,
Begunstigh dit gedicht. ik zal van Sleidens min
En huwlyk, op den trant der Duitsche Arkaders, zingen;
Doch zulx dat Eerlief, d' eer van velt- en dorpelingen,
't Zich geenszins belgen zal. wie kan hem toch een liedt
Ontzeggen? hierop moet, langs lis en scheutigh riet,
Noit druk noch ouderdom uw pril gelaet misvormen,
Noch 't zout der zee u uit uw zoete stroomkil stormen.
Welaen, wy heffen op van Sleidens minnery
En Eerliefs wedermin, terwyl zoo fris en bly
| |
| |
D' ontstalde koeien weêr in klaverbeemden weiden,
En schaep en geit 't nieu groen van struiken scheert en heiden.
't Gaet wel, wy zingen voor geen dooven al te lang;
De weêrgalm uit het bosch beantwoort onzen zang.
De herder Sleiden, by den kerspelïngezeten
En dorpman wydt bekent voor een' die 't bloote weten
Van recht en billykheit niet enkel heeft geleert,
Maer d' oefning ook daervan gelyk ze Pan begeert;
De brave Sleiden, om zyn trouheit zonder listen,
Tot Lantschout aengestelt, en scheidsman onzer twisten,
En schutsheer van de deugt, en schutter van snô daên;
Die wakkre herder ging met mingequel verlaên.
Hy was op Eerliefs jeugt en deugt en zwier verslingert,
(Die schoone herderes, zoo weeligh als een wingert,
Zoo dartel als een geit, doch altyt heusch van zeên)
Maer stroide in 't wilde wout vergeefse mingebeên.
Daer viel niet op te doen. die tyt stont nogh te komen.
Gy tamarinden, elst en hooge beukeboomen,
Kunt van zyn minnend hart getuigen, want nogh korts
Vulde Eerliefs naem zyn fluit en uw besnede schors.
Men hoorde (want hy is ook op die kunst bedreven)
Zyn ruischpyp onlangs nogh dees minnetoonen geven:
Eerlieve, zong hy, pronk van 't herderinnendom,
Waertoe dus wreet van hart? gy ziet niet naer my om,
| |
| |
En zult my eindelyk nogh gladt en al bederven,
En van mismoedigheit en ongedult doen sterven.
Hoe veel gelukkiger dan ik is 't vrolyk vee!
't Verquikt in schaduw zich, en stilt zyn minnewee.
Zelf dekt de dorenhaeg de groene duinhaegdissen;
Maer ik versmacht van brant, en moet verkoeling missen:
En, 't geen nogh erger is, den klaegtoon dien ik sla
Zingt my alom ten spot de heesche springkhaen na.
Hoe veel gelukkiger dan ik is Mopsus t' achten,
Die op zyn lomper bê en boerscher minneklagten
(Want hy is lomp en boersch) zyn Nize lest ontfing,
Wiens al te blinde keur hier trouwens zonderling
Gewraekt wert en beschimpt! ai zie, dus gaen de zaeken.
Zal dan dat zoet gebloos der roozen op uw kaeken,
Dat purper van uw' mont my eindeloos ontstaen,
En voor een' ander nogh uw gunst eens opengaen?
Och! Eerlief, Eerlief, gy vermoort uw' trouwen herder,
En maekt zyn minnezorg hoe langer hoe verwarder.
Gy keert den nek my toe, hoe zeer gy wort gevleit,
En vraegt misschien niet eens naer myn gelegentheit
En ryken herdersstaet, te breet om niet te melden.
De schaepen, wit van vacht, die 'k daeglyx in de velden
Ter weide dryf en bron, zyn gansch geen klein getal.
'k Heb ook by ginse rots, in een gezegent dal,
| |
| |
Gespeende lammeren en tamme bokken loopen.
't Zy zomer, herfst of lente; ik kan my wel bedropen.
'k Heb eeuwigh zuivel, melk en groente in overvloet,
Zelfs in den wintertyt, en als men 't minst vermoedt.
Behalve dit spaer ik voor u twee bonte geiten,
Gegrepen met gevaer, en die ik nogh met pleiten
Van Warnar, die ze eerst voor de zyn hield, eerlyk won.
Zy zuigen tweemael 's daegs, in luwt en zoele zon,
Het schaep den uier leeg. och! leer u wel beraden.
Ligt krygt ze Galaté, zoo gy ze blyft versmaden.
'k Heb nogh een' beuken kroes daer Pan op staet gesneên
Met zyn vryaedjen, list, en mislyk slach van leên;
En wie is d' ander ook, die steên bouwt met zyn snaren?
Dien kroes zal ik voor u, voor u alleen bewaren.
O schoone herderes Eerlieve, buig uw' zin;
En loon myn mingebeên met gunst en wedermin.
Koom herwaert en bezie, hoe zoet dees beemden lachen.
De nimfen, (gy behoeft hier geenszins om te prachen)
De nimfen zullen, zoo gy my uw' bruîgom noemt,
U vlechten krans op krans van 't edelste gebloemt.
Hoe zoetlyk zouden wy hier 't leven overbrengen,
En deelen zoet en zuur! och, woud gy dit gehengen!
Een gulden tyt zou 't lant rasch zegenen in 't ront.
De geiten zouden u, haer vrou, ten allen stont
| |
| |
T'huis komen, log van vet, en styf met room geladen.
Vergiftigh kruit noch slang zou vee noch menschen schaden.
Myn schaepen kregen dan van zelf scharlake wol,
En 't wierd alom van geur en lieflykheden vol.
't Velt zou wel tienmael meer gesiert met bloemen leggen,
De blyde muskadel aen d' ongesnoeide heggen
Malsch groeien, en 't gesteent vol goutgeel koren staen,
Ja d' eik van honigdau en oli zwanger gaen.
Maer zoo gy myne bê geduurigh blyft weêrstreven
Zal 't wout my minder baet dan 't onweer schade geven.
'k Zal nu en na deez' tyt van Pales zyn gehaet,
(Dit vrees ik al) want men misdeelt hem, dien 't misgaet.
Stem dies eens eindelyk in myn gerekt begeren,
Ik zal met magt van gelt uit stê dan veld waert keeren.
'k Zal somtyts ook ter jagt, het wilt, bedwelmt van angst,
Vermeesteren in 't wout, en offren u de vangst,
Terwyl gy met vermaek op net en strik zult passen.
Beloof u ook gerust myn beste fruitgewassen.
Kastanjen zal ik u, queeappels, ruig en graeu,
En pruimen, geel en malsch en van de zon nogh laeu,
Aerdbeziën, wel vet, en roode tuinmoerellen
Gaen plukken in hunn' tyt, en op uw' schoot bestellen.
Dat ooft bloeit altemael en groeit al voor uw' mont,
En nodigt Eerlief rê. ook zal, door min gewont,
| |
| |
Ik u, o hoflaurier en frissche mirtebladen,
Met myn verliefde hant op haere vlechten laden.
Doch zoo ik nimmer weet te komen tot myn' wensch;
Wee my elendigen, wee my dan droeven mensch!
De magre winterwolf schrikt voor de bergleeuwinnen,
Deschaepskooi voor den wolf, de wynrank, waert te minnen,
Voor schaepe- en geitetant, de droefheit voor de druif,
Ik voor 's Liefs ongenâ, als een verjaegde duif.
Het quynend gras verlangt naer zoeten zomerregen,
't Gebloemt naer koelen dau, de graenoogst daerentegen
Naer heldre zon en lucht, ik, tot haer' dienst bereit,
Naer Eerliefs zoet gezigt en tegenwoordigheit:
Die waer meer aengenaem in myn rampzaligh quynen
Dan zomerschaduwen en winterzonneschynen.
Och! Eerlief, geef in 't endt myn minneklagt gehoor,
En stop voor 't loos gevlei der steedsche jonkers 't oor.
Ai laet ons, laet het ons toch met de bosschen houden.
De jagtgodin Diaen woont zelf in velt en wouden.
Ik bid ontwyk niet meer myn min en haer bereik,
En wees eens minder hardt dan een volwassen eik.
Laet my ook langer niet den Moor zoo vlytigh wasschen.
Gy winden, voert deez' zang, langs velt en koele plassen,
Eerlieve zachtjes toe, Eerlieve 't herderskint,
Wel van haer ouders trou, doch bet door my bemint.
| |
| |
Zoo luidde omtrent de zang en klagt van herder Sleiden,
Daer hy zyn vee, met hem belaên, in 't groen zagh weiden,
Gezeten zonder moedt in 't hangen van een' berg.
Maer Venus en haer Zoon zyn byster loos en arg.
Zy waren tot den knaep uit al hun hart genegen,
En hadden met beleit hier Eerlief heengekregen:
Die stont niet ver vandaer verborgen by een heg,
En hoorde dit gequeel, totdat de fierheit wech,
En 't vier der wedermin in haeren boezem, raekte,
En zy met hem van een en zelve minvlam blaekte.
Hierop vertoont ze zich, en spreekt den minnaer aen,
Ontfangt een' liefdekus, en staekt het heenegaen,
't Geen zy inzonderheit te voore plagh te kiezen
Als iemant sprak van min. doch 't kan gestaêg niet vriezen.
De zoete lente ontdooit den winter en zyn ys,
En Eerlief wert wel dra haer Sleidens minneprys.
De zilvren trouring gle van dien aen dezen vinger.
Vraegt gy wie blyst nu was? gy kunt geen zonderlinger
Uitspoorigheit begaen. zy waren even bly,
En even zeer gezet op echtliefkozery.
Men zagh den Bruidegom zyn lieve Bruit omhelzen,
Totdat dit zoet gezigt door 't loof der nydige elzen
In 't gaen ons wiert belet. dat Pan hun huwen kroon,
En Venus hen voor 't jaer verryke met een' zoon.
Hiermê vertrekken wy uit d' ope lucht der wouden
Recht toe naer Sleidens hut, om bruiloftsfeest te houden.
|
|
Auteursrechtvrij