Gedichten. Deel 2
(1728)–H.K. Poot–
Auteursrechtvrij
[pagina 112]
| |
Adelheit. Herderszang, ter Bruilofte van den edelen en achtbaeren heere Mr. Marten Vlaerdingerwout, heere van Wyk, Veen, Aelburg, Gendere, Dovere, enz. outschepen der stadt Rotterdam; en de edele jongkvrouwe Anna van Baerle.
| |
[pagina 113]
| |
En nadat hy vooreerst zyn grove vingers warmde,
Terwyl de kooi het vee voor wolf en kou beschermde,
Greep hy, verheugt van zin, zyn riete herdersfluit,
En blies 'er op zyn wys dees bruiloftsklanken uit:
Ter goeder uure quam den herderen ten ooren,
Dat gy, verliefde Wyk, in Pales gunst geboren
En 's grooten Liefdegodts, zoo ryk van majesteit,
D' oprechte weêrmin kreegt der goelyke Adelheit.
Ter goeder uure quam 't gerucht hun openbaren,
Dat gy met Adelheit voor Venus minaltaeren
Aeneen verbonden zyt, en dat, in dezen staet,
De dagh tot uw geluk in 't westen ondergaet.
Wat meent gy nu; zou dit den veldeling niet raken?
Zou huis - en akkerman de witte kegeldaken
Niet bly weêrgalmen doen van veinzeloos gequeel,
Nu gy uw' wensch boreikt in 't zachte trougestreel?
Wy weten altemael hoe groot en menigvuldigh
Een dankbaerheit de Maes uw achtbaerheit haer schuldigh
Erkent, en hoe de stadt, by dezen vloet gesticht,
Door uw bescheidenheit gebaet wort en verplicht.
Ik meen de schoone stadt, en denk ook nogh al verder,
Die 't kopren staetsibeelt van een' doortrapten Herder
Op haere marktplaets toont, omdat zyn levenszon
Hier rees, en zyne fluit de woestheit overwon.
| |
[pagina 114]
| |
U eeren nevensdien verscheide ryke dorpen,
Die hunnen Ambachtsheer in u zyn onderworpen,
En naer geen' andren staen, dewyl uw trouwe deugt
Hun ruime stof bestelt tot beemt- en akkervreugt.
Voorts wert ons aengedient dat Adelheidis Vader
Van zeven Wyken een Zaek voerden is of daeder,
Van zeven Wyken, elk met volk en vee verzien,
En ver het beste deel van d' oude zeventien.
Gewis, dees echt kan ons geen schrael geluk bestellen.
My dunkt ik zie alrê de koeienüiers zwellen
In 't malsche klavergras, en schaep en geit gerust
Ter weide gaen, en my weér zingen wat my lust.
Het bladerloos geboomt zal voor zyn' tyt nu bloeien;
Het toegevroren nat haest weér blygeestigh vloeien,
Gestreelt van zachten wint; terwyl men hont en das
Ziet drinken dicht byeen uit beek en waterplas.
't Leeusteken zal voortaen de velden minder braden,
De blonde Ceres 't lant met ryker oogst beladen,
Het vee niet zyn gequelt door 't branden van den Kreeft.
Ai zie hoe groot een hoop uw echt den lantman geeft.
Het herdersdom is gansch van blyschap ingenomen,
En veel op 't fluitgeschal aen mynen haert gekomen.
Wy offren voor uw trou, en drinken ook ten prys
Van u en Adelheit, naer d' oude herderswys.
| |
[pagina 115]
| |
Zie daer, terwyl ik zing tot spyt der liefdehaters,
Maekt Melibé een' dans zoo luchtigh als de Saters,
Doch zonder geil gebaer. nu rep u, Galaté;
Schaf vleesch, en schenk ons elk een' grooten kroes vol mê.Ga naar voetnoot*
De winterspys maekt nu Menalkas nogh veel vetter
Dan hy te voore was, en Egle siert zich netter,
Vol hoop naerdien zy ziet, gelyk ik billyk gis,
Dat nogh de minnegloet niet uitgevroren is.
De huisliên kunnen zich in deze vreugt vermeien,
Terwyl ze om 't eikenvier nu teene hordes breien,
Of iet aen ploeg en klou hermaken naer hunn' lust,
Om tegens 't bousaizoen te wezen toegerust.
Gezegent echtverbont, het gaet naer ons behagen.
De stallen zullen moedt op uw beginsel dragen.
Dat vry de muskadel bet groeie dan voorheen,
Gelyk ook Adelheit, zoo kuisch als schoon van leên.
Wat zou het schaên of wy de vruchtbaerheit der velden
Tot een gelykenis van deze liefde stelden?
Wy herders zyn van outs eenvoudigh, slecht en recht.
Men zegt hier wat men meent, en meent hier 't geen men zegt.
De tyt draeit wonderlyk. wien quam het oit te vooren?
Kupido wort uit ys en sneeujagt thans geboren,
| |
[pagina 116]
| |
Gelyk zyn Moeder zelf met haere minnevlam
Ook uit de koude zee weleer haer' oorsprongk nam.
Want dat heeft overlang zoo menigh herdersjongen
In 't moedigh Griekenlant gezeit en opgezongen,
En ook in 't Heldenryk waerdoor de Tiber stroomt,
Langs rotsen, groen van kruin, en aengenaem geboomt.
Maer denk nu eens hoe Wyk, om Adelheit te winnen,
Zyn altytgladde tong en eeuwigradde zinnen
In 't werk te stellen had; want zeker, achter riet
En haegen zocht zyn min de boersche Fillis niet.
De boersche Fillis waer hem zelfs wel nageloopen,
Had zy op zynen echt in 't minst maer durven hoopen.
Zyn min zocht Adelheit, en met haer eenen schat
Van zedigheit en zwier, die ons vernuft niet vat.
En Fillis haelt zoo veel by haer in 't zinnestrelen
Als 't kreupelbosch in stant by d' opgeschote abeelen.
Zou hy zich wel verstaen op heiligh toverrym?
Het toverrym trekt zelf de maen, in haere zwym,
Van 's hemels blaeuwen trans. door tovervaerzen bersten
De koude slangen rasch die zich in 't kruit ververschten.
't Zoet toverdicht weêrhoudt de stroomen, snel in 't vliên,
En voert het veltgewas van dezen gront op dien.
Hoe 't zy, de Bruidegom heeft zynen wensch verkregen.
Zyn slooven wort beloont met ryken huwlyxzegen.
| |
[pagina 117]
| |
De fiere Schoonheit trout aen 't wakende Verstant.
Zie eenmael hoe verheugt zy voorttreên, hant aen hant.
De groene haegedis, een aertsvriendin der menschen,
Bemint de dichte heg: de heesche krekels wenschen
Om dau: de nyvre by zoekt bloemen: 't schaep den beemt:
En Wyk zyne Adelheit die hem den druk ontneemt.
Het teêr gewas verschrikt voorfelle lentebuien,
Het dorstigh akkerlant voor 't hemelvier van 't zuien,
Het geitje voor den leeu, daer 't heide en wilgen scheert:
Zoo schrikt ook Adelheit voor 't geen de liefde deert.
Ochof een gunstigh lot den tyt my liet beleven,
Dat dit gezaligt Paer ons zoonen, dochters, neeven
En nichten, braef versiert met hunner Oudren zeên,
Verschafte tot geluk van velden, vlôen en steên!
Dan, meen ik, zou ik nogh eens toonen in myn grysheit,
Dat al de herders niet versteken zyn van wysheit.
Ik zou dat jonge volk aenmoedigen ter deugt
Met zang en krans op krans in 's jaers herbore jeugt.
Bedrieg ik my; of wort de kracht der koude minder?
Of geeft ze thans geluk in plaets van druk en hinder?
Of kaetst het lieve Paer de minnegloeden ons
Op rug en schouders toe van 't weeldigh pluimendons?
Gy steedsche Dichters, nu een' trouzang aengeheven.
Wy herders zyn zoo zeer op alles niet bedreven.
Een eeuwigh onderscheit scheit gans een schelle zwaen,
| |
[pagina 118]
| |
En geele boterbloemen groene lauwerblaên.
Wat waer 't my lief, zoo nu de roode roozelaeren
Met al hunn' geur en kleur gereet te vinden waren;
En dat de frissche mirt, van 't zonnevier verweêut,
In Bloemaerts lelihof niet onder waer gesneeut!
Maer gy, o Starrenvoogt en Schikker der saizoenen,
Laet eindeloos de min van dees Gelieven groenen
En bloeien, en voor 't jaer heur wellekome vrucht
Wel zacht gekoestert zyn van Neêrlants vrye lucht.
Gelyk de liefde duurt van olm en wyngertranken,
En klim en populier, die onderling zich danken
Van d' echtsgoetwilligheit; geef, dat dit edel Paer
Ook zoo in huwlyxtrou magh duuren jaer op jaer.
Laet dan de ryke zee haer gaven t' onswaert brengen.
Laet velt- en stedeling hun blyschap samenmengen.
Maek 't gras zoo goet als gelt, en 't graen zoo vet als room,
En schenk ons met deez' echt voorts boter tot den boôm.
Stort op dit vrolyk Paer ook neêr uw zegenvloeden.
Bestel het maet in vreugt, en moedt in wederspoeden.
Gy knapen, voêrt den stal. ik wed dat Adelheit
Niet anders dan geveinst haer' maegdestaet beschreit.
Dus zong de herder Vrank in 't guure winterweder,
En onderwyl keek 't Oog der werelt minzaem neder;
Waerop door Waermont toen rontborstigh wert gezegt,
Dat dit een voorspook was des heils van dezen echt.
|
|