Gedichten. Deel 2
(1728)–H.K. Poot–
Auteursrechtvrij
[pagina *3r]
| |
 | |
[pagina *3v]
| |
en t'huis te zenden, en meene hiertoe den rechten Man aengetroffen te hebben, aengezien Uwe Ed. alom zoo bekent en geroemt is wegens haere Ronthollantsche gul- en openhartigheden, mitsgaders rechtkundige Wysheit en letterliefde, dat men niet te twyfelen heeft aen de bequaemheden en gesteltenis, vereischt om deze vrymoedigheit en opdragt vriendelyk en gunstigh te verschoonen en aen te nemen, en daerenboven ook om myne geringe kunst, zoo ze dien tytel slechts nogh maer voeren magh, met de letteren van Uwe Eds. naem ten minsten nogh een schoon aengezigt te geven, en de zelve met haere ongemeene bescheidenheit eenigerwyze te dekken en te beschaduwen. Namentlyk het is bekent dat het Uwe Ed. is, (maer ik durf my wel gewislyk verzekeren, dat ze dit liever zoo in haer aengezigt niet zal willen gezeit hebben: doch de klaere waerheit moet 'er by my, als ik van de zelve overtuigt ben, dus | |
[pagina *4r]
| |
maer voor de vuist en ront uit.) het is bekent, zeg ik, dat het Uwe Ed. is, aen wie vrienden, vreemden; ryken, armen; jongen, ouden; en, om zoo te spreken, al de werelt hooglyk en dier verplicht zyn. Want zoude de voorzigtige en nutte raedt, met welken Uwe Ed. iedereen zoo onbaetzuchtigh te baet komt, geene hooge verplichting op een' ieder leggen? en is het dan ook wel te breet opgegeven als men, zoo meniger nut, hun door Uwe Ed. bezorgt en veroorzaekt, aenmerkende, als van de geheele werelt spreekt? Doch hoe dit zy of niet; zulx hiet en is eerst Rechtsgeleertheit: en aldus weten ik en veelen met my al van overlang, dat men in menigerlei voorval, vooral in zaeken die de Gerechtigheit aengaen, zich schier altyt als gedwongen vint om Mr. Willems raedt en bedenkingen eens te hooren en t' overwegen, eer men met de zaeken voortgaet, of zich vastlyk gerust durft stellen. Zoo zeer we- | |
[pagina *4v]
| |
ten Uwe Eds. diepe rechtskunde en ongekreukte trouhartigheit (laet my toe dit zoo te zeggen omdat het de waerheit is.) Uwe Ed. en haer oordeel byna overal noodzaeklyk te maken. Ons ontbreken geene voldoende en overtuigende blyken om dit gezeide nadruk te geven en onwederspreeklyk te bekrachtigen. Ik heb my, behalve op de verlede doch onwraekbaere blyken, maer te beroepen op de getuigenis der nogh voorhanden zynde luiden en zaeken die Uwe Ed. danken, omdat ze door haer uit hunne nooden geredt, en aen een' goeden en gewenschten uitslagh geholpen, of voor 't minst op den wegh gebragt zyn om daer rasch toe te komen. Die zouden, schoon ik zweeg, wel zeggen wie Uwe Ed. zy, en wat elk voorts met reden van haer te verwachten heeft. Hieromtrent zou ook de Hooge Vierschaer van Delflant, misschien al zoo out als de Stadt daer ze den naem mede deelt, en, gelyk 't my voorkomt of toe- | |
[pagina **1r]
| |
schynt, niet onaenzienlyker of van minder achtbaerheit dan de Stadsvierschaer zelve, niet in gebreke blyven. In die Hooge Delflantsche Rechtbank, waerin Uwe Ed. meermaels als Rechter gezeten, en zelfs nogh onlangs verleden als Voorzitter des Welgeboren Manschaps, den eersten rang bekleet heeft, hebben de goeden en snooden, en ik zelfs als ooggetuige, Uwe Eds. bequaemheit, en hoe ze gewent is altyt recht door zee te gaen, gelyk menzeit, wel ondervonden. Maer dit alles overgeslagen; laet de afgunst, vyantschap, haet, ja de nydigheit zelve, die nochtans altyt gewent is te schrollen en haer vergift uit te braken op of tegens 't geene dat uitmunt; laet die hier vry altemael alleen spreken, of myne medegetuigen zyn, en geloof vinden. Deze hebben, weet men immers, schoon men 'er my ten onrechte al van verdenken wilde, geen reden altoos tot te hoog eene lofgeving, en zullen dies evenwel myn zeggen, want daer ben ik door verscheide | |
[pagina **1v]
| |
bejegeningen verzekert van, rechtuit en rontborstigh gestant doen. Zoodat, volgens de blykbaere waerheit gesproken, Uwe Ed. van elk niet alleen lof verdient maer ook verkrygt; gelyk ze aldus ook den Hopmansdegen, dien de Stadt Delf haer, nevens het daertoe behoorende gezagh, opdroeg, met roem gebruikt en waerneemt, en waeromtrent men niet wenschen magh in oorlogsgevallen grooter reden tot Uwe Eds. prys en krygsglori te ontmoeten. Dus schynen dan, nevens andre treflykheden, de volmaekte Rechtsgeleertheit en vleklooze Rechts-oefening, zonder vleien gezeit, haere woonplaets in Uwe Ed. verkoren te hebben: waerover wy haer van heelen harte ook geluk en Godts milden zegen toewenschen. Doch hoewel ik, beneffens zoo veele anderen, wegens Uwe Eds. bekende deugden, als gedwongen ben haer den verdienden lof, zoo goet als ik kan, na te geven, en haer ook den rechtmatigen dank, waer- | |
[pagina **2r]
| |
toe ik aen haer verplicht ben, met geen reden kan weigeren; (gemerkt zulx een klaer teken eener zeer groote ongevoeligheit, ja gansch volslage ondankbaerheit zou zyn:) zoo wil ik echter niet hebben, gelyk 't ook waerlyk zoo niet is, dat iemant denken zou zulx hier de eenige reden van lofspraek of opdragt, alsof dit leste nogh iet waere, eenigerwyze te zyn. Gansch niet. Ik beoog en wensch met deze geringe gave alleenlyk Uwe Eds. goetgunstige aenneming der zelve; ja ook als 't noodwendigh en billyk is, haere voorspraek en verdediging over dit boek. Daerenboven is ons bekent, dat Uwe Ed. zelfs te edelmoedigh en groothartigh is tot het ontfangen van geringer erkentenis voor uitbesteedde weldadigheit, en getrouwen raedt, verre het beste en dierbaerste van alles wat men ter werelt vinden kan, dan deze opdragt quansuis dan nogh zou wezen. Hoe 't zy; het mogt my van 't hart niet met de zelve Uwe Ed. over te | |
[pagina **2v]
| |
slaen, en by die gelegentheit den lof die haer toekomt, en zekerlyk hier te smal uitgemeten is, te verzwygen. Doch zoo ik hier meer van zeide, gelyk 'er waerlyk vry meer van te zeggen valt, ducht ik dat misschien een hiervan onkundigh lezer my voor een' slaefschen vleier zou beginnen aengezien te willen hebben, die ik nochtans in al myn leven noit minder dan hier was. Beide redenloos en onrechtmatigh looven en laken hebben by de verstandigen en wyzen met reden geenen ingang, en gemeenlyk het eerste nogh ruim zoo min als 't leste. Zulx heb ik aen Uwe Ed. en anderen, hoe dun gezaeit ook, wel klaer zien ondervinden: zoodat de vleiery gewislyk hier gansch niet te pas kunnen komen, en de deur wel degelyk voor haer hooft gesloten vinden zou. Ik neem dan de vrymoedigheit van dit Tweede Deel myner Gedichten, zoo goet en quaet als 't is, Uwer Ed. op te dragen: niet om haere weldaden, aen my in per- | |
[pagina **3r]
| |
soon geschiedt, te vergelden, maer om (vergun my dit zoo te zeggen.) d' erkentenis van geheel de werelt Uwer Ed. in 't openbaer te betuigen; met byvoeging van den ernstigen wensch (hardt vergen durf ik dit niet.) om eene schuilplaets in de luwte en lommer van Uwe Eds. naem en bescherming, die zich zoo verre en over zoo veelen uitstrekken, te mogen genieten, en aldus de nydigheit, indien ze my haere gramschap en woede mogt waerdigh kennen en willen toevoegen, veiligh, gerust en blymoedigh t' ontduiken en uit te lachen. Dat ieder dan den prys; dien ik Uwer Ed. verstont schuldigh te wezen, volkomen gelden en stantgrypen laete: die zal Uwer Ed. zelve, vermits ze matigh en gansch niet te hoog genomen is, onmogelyk geheel en volstrekt mishagen, of ik, of de verkiezingen en inzigten der andere menschen mosten zoo zeer verandert zyn, dat men liever onverdienden laster dan welverdienden lof van | |
[pagina **3v]
| |
Poot hebben wilde. My doet alleenlyk wee, dat ik Uwer Ed. uit myne dichtarmoede, en die is echter byna alles wat ik, misschien door Godts gunst, tot nogh toe in eigendom bezitte, niet iet aenzienlykers en deftigers dan dus een Werk opofferen en toewyden kan. Doch die van 't beste dat hy heeft, op de gevoeglykste manier en in de beste gelegentheit die hem voorkomt, of die hy waernemen en betrachten kan, iet aen groote deugden en voortreflyke hoedanigheden aenbiedt, gelyk hier gedaen wort, behoort men, myns bedunkens, ten minsten niet onder de geheel ondankbaeren, maer onder de geenen die hunnen dank naer hun vermogen zoeken te bewyzen, te rekenen, en in het kleene getal der lesten aen te schryven. En dus is men aen deugt en geleertheit al het tytlyke heil, 't leven zelfs niet uitgezondert, doorgaens volkomen, en uit dien hoofde ook allerleie soorten van dankplichten, schuldigh. | |
[pagina **4r]
| |
De gemelde dingen en aenmerkingen dan, om dit ten besluite nogh eens met een woort indachtigh te maken; de gemelde dingen en hoedanigheden van Uwe Ed. waren de oorzaeken en beweegredenen, die my tot het opdragen dezer Gedichten aen Uwe Ed. genoopt en als met een lieflyk gewelt gedwongen hebben. Ontfang, waerde en welbescheiden Heer, deze toeëigening gunstigh, en gelief het boek, zoo verre zulx met de reden bestaen kan, in Uwe Eds. bescherming te nemen. Wie weet het? ik mogt nogh wel eens zoo gelukkigh worden, dat ik Uwer Ed. iet beters, en 't geene met Uwe Eds. bequaemheden en pryslyke gaven juister dan dit Werk overeen quam, kost aenbieden. Leef ondertusschen in voorspoet en geluk, tot geluk en voorspoet der luiden die raedt by Uwe Ed. zoeken, en daer hun eerlyke baet altyt by vinden; en der zaeken die Uwe Eds. zorge en toezigt zyn aenbevolen en toebetrout. Leef lang in | |
[pagina **4v]
| |
de gunst en hoede des milden Hemels, en versmaed, tegens den aert van Uwe Eds. zoo lang geoefende bescheidenheit en als aengebore en ingeschape heuscheit, het geringe niet dat Uwer Ed. op 't nedrigste en geheel dienstvaerdigh wort aengeboden en toegewydt door,
Myn Heer,
Uwe Eds. verplichten dienaer
In Abtswout den 4. van Slagtmaent 1727. HUBERT KORNELISZOON POOT. |
|