Gedichten. Deel 1

[p. 423]

Aen joffrou Sara van Elzen.

Stil, SARA, stil. hoe moogt gy zoo verslagen

Van 't straffe noodlot klagen?

Al wat men oit te lyden is verschult

Valt lichter door gedult.

Gy eischt vergeefs uw' dooden vader weder;

Een' hemelburger neder.

Gy wacht vergeefs een' klaegtoon van myn luit:

Het lykmisbaer heeft uit.

Veel liever eens een vrolyk liedt gezongen

Van Venus dartlen jongen,

En van den boog, voor wiens aertsheerschappy

't Al zwicht behalve gy.

Veel liever eens gespeelt op luchte snaren

Van bruiloften en paren,

En hoe Jupyns geduchte gemaelin

Elk bint door huwlyxmin.

Of zou dit licht uw stil gemoet ontstichten?

Vrees dat van wulpsche dichten.

Dees zang is heusch. wy zingen van de trou

Die u wel passen zou.

Hoe nu? ik zie uw kaekjes aerdigh blozen.

Beschaemtheit schildert rozen

[p. 424]

 

Op 't zacht albast van uw gelaet, daer schoont

 

En zedigheit in woont.

 

Zou zulk een maegt geduurigh zitten treuren

 

Met toegeslote deuren?

 

Haer boezemwont steets openen met pyn?

 

Neen, neen: dat magh niet zyn.

 

Onnutten druk, belust het hart te knagen,

 

Moet ieder van zich jagen.

 

Der braven voer is een gelyk gemoet

 

In voor- en tegenspoet.

 

't Is waer, gy mist uw' hoeder en uw' rader;

 

Maer maek uw smart niet quader.

 

De Hemel houdt gestaêg voor 't vroom geslacht

 

Met hondert oogen wacht.

 

Schep moedt. men ziet na barre wintervlagen

 

De lente bloempjes dragen.

 

Ik schat hem wys die 's nachts, schoon root beschreit,

 

Een' blyden dagh verbeit.

 

Maer hou: ik magh myn' zang wel elders keeren:

 

'k Behoef u niet te leeren.

 

Frissche Elzespruit, gy weet dat met den tyt

 

De droefheit heeneglyt.

 

Sta pal dan, dat geen zielbekommeringen

 

Uw zoete jeugt verdringen,

 

En laet noit toe dat ydle zorg of rou

 

Uw effen voorhooft vouw'.