Gedichten. Deel 1

[p. 401]

Dankbaerheit, aen twee Heeren, voor hun Bezoek en Tafelschenkaedjen.

Welwaerde Vrienden, eer der braven,

Wat droop uw heusch bezoek van gaven

En frisschen nektar dien het schonk

En aenboodt toen ik al myn' kommer,
Bedekt van bruine lindelommer,

In uwen koelen wyn verdronk!

Toen door uw mildtheit, waert te vieren,
't Gemeste kalf zyn vette spieren

Ten beste gaf in blyden schyn,

En ieder noodde om toe te tasten!
Zoo mogten wy uw waerdt en gasten

En dischgenooten t' onzent zyn.

[p. 402]

 

Het kon u niet alleen behagen

 

Ons slechts van verre zucht te dragen

 

Met zoete vrientschap en bescheit:

 

Gy most in ons, die 't graeg belyden,

 

De ronde eenvoudigheit verblyden

 

Door uwe tegenwoordigheit.

 

Dus quamen eens de hemelheeren

 

Filemons schamel dak vereeren

 

Met hunne komste, ryk van vrê;

 

Doch d' armoê vulde 'er disch en schalen.

 

Gy brogt om 't nedrigh huis t' onthalen

 

De vleeschhal en den kelder mê.

 

Gy hoedde lyf en ziel voor honger.

 

Myn vader wert veel jaren jonger.

 

Myn zusters kenden geen verdriet.

 

Wy rekten 't nachtje tot den morgen.

 

De muskadel verdreef de zorgen.

 

Onze ooren dronken liedt op liedt.

 

Uw wakkre geesten, die met dichten

 

Naer glori dingen, node zwichten,

 

Verschaftten 't lekkerste banket.

[p. 403]

 

Wy woegen 't onderscheit der zaeken

 

Die steên en buitenbuurten raeken,

 

En lachten vrolyk altemet.

 

Hierna verhief men, stil gezeten,

 

Den lof der heilige poëten

 

Tot aen de starren, onbedaert.

 

Al dit en meer hield d' oogen wakker.

 

Ik dacht om velt noch ploeg noch akker.

 

Wat was uw byzyn ons al waert!

 

Maer welk een trek mogt u verrukken

 

Zoo laeg een stulpdeur in te bukken,

 

In een wydtafgeweken velt?

 

O gunst, wat kunt gy wondren werken!

 

O liefde, hier zoo klaer te merken!

 

O heuscheit die myn ziel ontstelt!

 

Hoe opent zulx myn' boezemkoffer!

 

Ai Vrienden, neemt dit dankbaer offer

 

Om vaders dankbaerheit toch aen

 

En myner zustren, bly van zinnen:

 

Zoo moet Apollo u beminnen,

 

En met laurieren overlaên.