Gedichten. Deel 1
(1722)–H.K. Poot[p. 401]origineel
| |
Dankbaerheit, aen twee Heeren, voor hun Bezoek en Tafelschenkaedjen.
Welwaerde Vrienden, eer der braven,
Wat droop uw heusch bezoek van gaven
En frisschen nektar dien het schonk
En aenboodt toen ik al myn' kommer,
Bedekt van bruine lindelommer,
In uwen koelen wyn verdronk!
Toen door uw mildtheit, waert te vieren,
't Gemeste kalf zyn vette spieren
Ten beste gaf in blyden schyn,
En ieder noodde om toe te tasten!
Zoo mogten wy uw waerdt en gasten
En dischgenooten t' onzent zyn.
| |
[p. 402]origineel
| |
Het kon u niet alleen behagen
Ons slechts van verre zucht te dragen
Met zoete vrientschap en bescheit:
Gy most in ons, die 't graeg belyden,
De ronde eenvoudigheit verblyden
Door uwe tegenwoordigheit.
Dus quamen eens de hemelheeren
Filemons schamel dak vereeren
Met hunne komste, ryk van vrê;
Doch d' armoê vulde 'er disch en schalen.
Gy brogt om 't nedrigh huis t' onthalen
De vleeschhal en den kelder mê.
Gy hoedde lyf en ziel voor honger.
Myn vader wert veel jaren jonger.
Myn zusters kenden geen verdriet.
Wy rekten 't nachtje tot den morgen.
De muskadel verdreef de zorgen.
Onze ooren dronken liedt op liedt.
Uw wakkre geesten, die met dichten
Naer glori dingen, node zwichten,
Verschaftten 't lekkerste banket.
| |
[p. 403]origineel
| |
Wy woegen 't onderscheit der zaeken
Die steên en buitenbuurten raeken,
En lachten vrolyk altemet.
Hierna verhief men, stil gezeten,
Den lof der heilige poëten
Tot aen de starren, onbedaert.
Al dit en meer hield d' oogen wakker.
Ik dacht om velt noch ploeg noch akker.
Wat was uw byzyn ons al waert!
Maer welk een trek mogt u verrukken
Zoo laeg een stulpdeur in te bukken,
In een wydtafgeweken velt?
O gunst, wat kunt gy wondren werken!
O liefde, hier zoo klaer te merken!
O heuscheit die myn ziel ontstelt!
Hoe opent zulx myn' boezemkoffer!
Ai Vrienden, neemt dit dankbaer offer
Om vaders dankbaerheit toch aen
En myner zustren, bly van zinnen:
Zoo moet Apollo u beminnen,
En met laurieren overlaên.
|
|