Gedichten. Deel 1

[p. 303]

Op het Zingen der kunstryke joffer Jakoba van der Wallen.

Zou de werelt eeuwigh klagen,

Troosteloos en zonder raedt,

Daer ze neêrgebogen staet

Onder 't pak der oude dagen,

Die haer plagen met verdriet?

Neen, dat lyt JAKOBA niet.

Zy, tot rein vermaek geboren,

En met eene stem verrykt

Die de hoogste pryzen strykt,

Smoort de zorgen, stilt den toren,

Dies de horen van de Faem

't Lant vervult met haeren naem.

Als haer zyde toonen klinken

Vlucht de doffe treurigheit,

Alles wort tot vreugt bereit,

D' aerdtbol schynt ons steil t' ontzinken,

[p. 304]

 

D' ooren drinken Godendrank,

 

't Brein verdwaelt in maet en klank.

 

Rotterdam verheft zyn muuren

 

Op het aengenaem gequeel

 

Dezer maegdelyke keel.

 

Kan dit hemelsch zingen duuren,

 

Zyn gebuuren zullen zien

 

Hoe 't geluk zyn' handel dien'.

 

Fiere Maesstadt, pronk der steden,

 

Bou een' tempel voor de Kunst:

 

Eer dees Zangheldin uit gunst;

 

D' Ootmoet zal 't autaer bekleden,

 

Naer de reden, met gebloemt,

 

Op geen' lentedagh genoemt.

 

Zoo u boustof magh ontbreken,

 

Buig JAKOBA, met verstant,

 

Dat ze eens gae naer 't klippigh lant:

 

't Marmer zal, zyn plaets ontweken,

 

Naer dees streken met haer gaen.

 

Laet de Kunst verheven staen.