Gedichten. Deel 1

[p. 296]

Op de Speelkunst van den heere J.F. van Quikklenberg.

Ai hoor de Haegsche vedelsnaren

Van QUIKKLENBERG, noit spelens moê.

Zy klinken over lant en baren

Tot Oostenryk en Rome toe.

De Seine is dier aen haer verbonden

Met Ryn en Iber, dus verblyt;

Maer licht niet al te rein bevonden

Van eenen heimelyken nyt:

[p. 297]

 

Doch d' afgunst leert hier plicht en reden.

 

Dit overkunstigh snarenspel

 

Zou Plutoos yzren boezem kneden,

 

In 't grimmigh aenzien van de hel.

 

Wie hoorde oit liefelyker vedel?

 

Zy trekt tot zich der Goden min,

 

En spreekt en tovert, klaer en edel:

 

Daer schuilt een hemelsch orgel in.

 

Haer galm vervrolykt kroon en myter.

 

Zoo streelde al vroeg Demodokus,

 

Met zyn welaengename cyter,

 

Het hart van vorst Alcinoüs.

 

Achilies slae, naer Chirons lessen,

 

De strytbre handen aen de lier;

 

Zyn spelen stopt geen minnebressen,

 

Noch dooft de gramschap en haer vier.

[p. 298]

 

Had QUIKKLENBERG hem, dus gezeten,

 

De hulp der snaren bygezet,

 

Hy had zyn bitter lot vergeten,

 

En 't Grieksche leger eer geredt.

 

Wat zingen hier al Filomeelen!

 

'k Hoor zwanen met bevalligheit

 

Omtrent Meanders oever queelen;

 

Of word ik door de kunst misleit?

 

Mogt Sokrates in 't leven keeren

 

Hy zou, hoe hoog zyn wysheit klom,

 

Weêr trachten zulk een kunst te leeren,

 

In zynen gryzen ouderdom.

 

Dat QUIKKLENBERG, door lant en steden,

 

Zyn' lof zie bloeien menigh jaer.

 

Men voer' met tempelplechtigheden

 

Dien Fenix op 't muzykaltaer.