Gedichten. Deel 1

[p. 292]^origineel

Op de voortreflyke Muzykoefening van den heere Dirk Schol,
Orgel- en klokspeler der nieuwe kerk te Delf.

Amfion SCHOL, wie vint zich niet

Verplicht uw ryk vernuft te danken?

Wie klaegt; wy kennen geen verdriet,

Als ge ons met bas- of vedelklanken

Of klavecimbelsnaren streelt,

Of als gy met uw radde vingeren,

Op fluiten of schalmeien speelt,

En 't spoor geleit der brave zingeren,

Of klopt op 't speeltuig van metael:

Waerom? 't klinkt godlyk altemael.

[p. 293]^origineel

 

De leeurik, ja de nachtegael

 

Ontsteekt aen uwen toon zyn' gallem,

 

Die 't bosch verheugt met morgentael.

 

Ik krans met lauwerblaên en pallem,

 

Indien 't me vry stae, uwe kruin.

 

En wien het lust uw' geest te zoeken,

 

Dien wyze ik over hei noch duin,

 

Maer in uwe eedle noteboeken,

 

Die d' eeuwigheit zyn toegewydt:

 

Want deugt en kunst, tart nyt en tyt.

 

 

 

Geschiet u recht zoo zal de Faem

 

Om 't zoet akkoort der torenklokken,

 

Die gy leert spreken, uwen naem,

 

Saturnus yzre zein onttrokken,

 

Gestaêg trompetten, waer de dagh,

 

Die d' oost- en westkim komt schakeeren,

 

Oit redelyke menschen zagh,

 

Die zuivre fenixkunst waerdeeren;

 

En hoe gy Goverts lagen wal

 

Zaegt ryzen op uw klokgeschal.

[p. 294]^origineel

 

Maer och, hoe vrolyk heft de kerk,

 

Op 't hooren van uwe orgeltoonen,

 

Haer' blaeuwen schedel boven 't zwerk!

 

Hoe wenscht ze uw' vingrendans te loonen!

 

De tempelwanden heffen aen.

 

Een blyde weêrgalm roert hunn' gorgel:

 

Terwyl gy aerdigh onder 't slaen

 

Elx ooren strengelt aen uw orgel.

 

Orlandoos orgelstem wort stom.

 

Wie u veracht is doof of dom.

 

 

 

Kalliopes en Febus zoon,

 

Die Thracer Rodope en Ismaren

 

Zagh trippelen op zynen toon

 

En welgestelde citersnaren:

 

Die Hebrus op zyn stroomkaros

 

Zoo wel kon vleien en betoomen,

 

Dat hy zyn pruik van riet en mos

 

Verhief langs beî zyn groene zoomen,

 

Die eeuwigh bloeiden, frisch en bly;

 

Zou u aenbidden, leefde hy.

[p. 295]^origineel

 

De zangrei plagt in Arons hut

 

De Godtheit met zyn stem te pryzen,

 

Van harp en psalter onderstut,

 

Op godtgewyden trant en wyzen.

 

Gy, Zanghelt, kunt in 't hooge koor

 

Vorst Davids luit met wintklank volgen,

 

En t'huis verzaet gy 't gretige oor

 

Van blyden, droeven of verbolgen;

 

Want speelt gy klaeglyk, ieder schreit;

 

Of bly, dan baert gy vrolykheit.

 

 

 

Zoo geeft men ooren aen het wout.

 

Zoo brengt men huilende woestynen

 

In zachte stilligheit. zoo bout

 

Men muuren op. dat heet dolfynen,

 

Uit Thetis grondeloozen kolk,

 

Naer boven lokken. laet d' aeloutheit

 

Nu zwygen, of 't onkundigh volk

 

Verbazen met een klucht uit stoutheit.

 

Heer SCHOL, uw heerelyk muzyk

 

Streel namaels 't zaligh hemelryk.