Gedichten. Deel 1

[p. 246]

Troost, aen den heere Lambert van Eenhoorn en joffrou Margarita Tekman,
Ouders des Overledenen.

O Gy, die met bedrukte klagten

Nogh treurt om 't missen van uw' Zoon,

Leert eenmael, leert den rou verzachten.

Godts knecht ontfangt omhoog zyn' loon:

Daer treet hy, langs de klare stroomen

Van 't eeuwigbloeiend Paradys,

In 't bly gezelschap aller vroomen,

En zingt de Godtheit eer en prys.

[p. 247]

 

Al is hy vroeg vanhier gevaren,

 

Dat maeke uw' moedt noch harten slap.

 

Hy was wel jong en fris van jaren,

 

Maer out en grys van wetenschap.

 

't Waer dwaesheit zoo we op jeugt vertrouden,

 

Wiens uurglas dikwyls ras verloopt.

 

Het witte dootsgebeent van ouden

 

En jongen legt opëen gehoopt.

 

De zwarte Doot ziet graeuwe hoofden

 

Noch jeugdelyke krachten aen.

 

Haer gramschap, die noit tranen doofden,

 

Blyft voor geen kopre muuren staen.

 

Men zagh uwe ouderlyke tranen

 

Toen bleeke Rou en Treurigheên

 

Den doden Jongling, op 't vermanen

 

Des snellen tyts, ter aerde deên.

 

Doch schept, al loopt het u dus tegen,

[p. 248]

 

Nu moedt, en matigt uw verdriet.

 

Het noodlot laet zich noit bewegen.

 

De grafsteen hoort uw klagten niet.

 

Bedenkt, hoe 't leven allen menschen

 

Van Godt te leen gegeven is.

 

Wie zou om hooge jaren wenschen

 

In 's werelts woeste wildernis?

 

Ik weet wel dat hy Godts gemeente

 

En u ten hoogsten dierbaer was.

 

Maer gunt eens rust aen 't kout gebeente.

 

Ons leven is zoo bros als glas.

 

Gy hebt niet kinderloos te klagen;

 

Dewyl u Godt nogh eenen zoon

 

Ten troost laet in uwe oude dagen.

 

Hoe siert die tak uw huwlyxkroon!

 

Hy wyst u 't hemelpadt beneden,

 

En d' andere is u voorgetreden.