Gedichten. Deel 1

[p. 241]

Uitvaert van den eerwaerdigen, godzaligen en geleerden heere Gualterus Joannes van Eenhoorn,
Bedienaer des H. evangeliums te Aelsmeer, overleden pas voor zynen gestelden troudagh.^*

Met welke dikke nevelwolken

Beschaduwt en verduistert Godt

Het aenschyn van 't genakend lot

Voor 't oog der sterfelyke volken!

Wie kent ter werelt goet of quaet

Waervan de tyt nogh zwanger gaet?

Myn Zangheldin, met feestgewaden

Bekleet, ging zich ter bruiloft spoên;

* Zie pag. 201.

[p. 242]

 

Maer moet, och arm! met donker groen

 

Van droevige cipressebladen

 

De dootbaer volgen van den Helt

 

Wiens trougeluk zy had voorspelt.

 

EENHOREN zagh den dagh verschynen

 

Die hem voor 't heiligh echtaltaer

 

Zou huwen aen zyn VAN DER AER:

 

Maer och, hoe kan de hoop verdwynen!

 

Daer viel een dootschicht die het hart

 

Des Bruigoms trof met bange smart.

 

Een yzren slaep bekruipt zyn leden.

 

Een eeuwige en stikdonkre nacht

 

Luikt 's kranken oogen onverwacht.

 

De ziel vaert schichtigh van beneden,

 

Uit 's werelts dampen in Godts vreugt,

 

Den loon der onbesmette deugt.

 

Toen wert het sneeu der kaeken witter

 

Van d' eerbre Bruit, die nederstort

 

Op 't lyk, wiens mirtekrans verdort.

 

Waer smaekte oit bruiloftswyn zoo bitter?

 

De trouzael, pas tot vreugt bereit,

[p. 243]

 

Verzuchtte nu van treurigheit.

 

En zeker 't was een tyt van treuren.

 

De liefde wert hier fel gedrukt,

 

En jammerlyk vaneen gerukt.

 

Men ziet wat droefs en vreemts gebeuren

 

Als twee gelieven, eens van aert,

 

Dus scheiden eer ze zyn vergaert.

 

Helaes! my deeren GEERTRUITS rampen.

 

Die schoone bloem, beangst van geest,

 

Verliest voorwaer hier allermeest.

 

Hier most haer levenshulk aen 't kampen

 

Met woeste golven, zuur van nat.

 

Men zegt dat ze eerst lang spraekloos zat.

 

Doch na gezucht en deerlyk weenen

 

Liet ze eindlyk dees benaeude tael

 

Uit haere lippen, wier korael

 

Te dootsch verbleekt was onder 't steenen,

 

Erbarmlyk vloeien: Goede Godt,

 

Vertroost ons. och, hoe zinkt myn lot!

 

Och, Bruidegom, myn uitverkooren,

 

Myn waertste pant in 's werelts ront,

[p. 244]

 

Hoe breekt de knoop van ons verbont!

 

Hoe loopt myn vaste min verloren!

 

Gy laet my weduw voor de trou.

 

Uw droeve vader smelt van rou.

 

Maer zaegt gy met wat leet uw moeder

 

Het ys van uwe wangen kust,

 

Dat zou u stooren in uw rust.

 

Och! waerom quam uw waerde broeder

 

Zoo veer gereist uit Gelderlant

 

Om ons te paeren, hant aen hant?

 

Het lust my eindeloos te klagen

 

Als eene ontpaerde tortelduif,

 

Die, ongesiert aen pluim of kuif,

 

Op dorre takken alle dagen,

 

't Verlies van haeren gaê beschreit.

 

Die lykplicht schynt my opgeleit.

 

Kan 't sterflot dan geen' bruigom sparen,

 

Zyn lief tot vreugt? o neen: 't is blint.

 

't Is blint en t'eenemael ontzint.

 

Ga heen. betrou op jonge jaren,

 

Of kloek verstant, of frissche leên.

[p. 245]

 

De pyl der doot treft iedereen.

 

Hoe drukt dit sterven Godts gemeente,

 

Die een' getrouwen herder mist,

 

Een' wachter tegen 's afgronts list!

 

Rust zacht, myn Lief, in 't grafgesteente.

 

Zoo sprak ze, en scheidde traeg van 't lyk.

 

Godt kroon' de ziel in 't hemelryk.

Grafschrift.

EENHORENS sterflyk deel slaept onder dezen steen.
Hem mogt noch jeugt noch deugt noch godgeleertheit baten

In 't nypen van den noodt. hy scheidde wel te vreên,

Maer 't viel hem pynelyk zyn bruit in rou te laten.

De reine Liefde quam nogh onlangs by dit graf,

Maer gingk'er zonder zucht noch bitter schreien af.

CIƆIƆCCXIX.