Gedichten. Deel 1

[p. 231]

[p. 233]

Lyk- en Grafdichten.

Ter Gedachtenisse van den weledelen en hoogachtbaeren heere Adriaen vander Goes,
Heere van Naters, burgermeester en raedt der stadt Delf, gedeputeerde ter vergaderinge van de hoogmog. heeren Staten Generael, meestersknaep der houtvesterye van Hollant, hoogheemraedt van Delflant, bewindthebber der Oostindische Maetschappye, enz. enz.

Nu komt de doot om 't Raethuis waeren,
En treft de trouste hooftpilaeren

Van Neêrlants vrygevochten Staet.

D' oprechte NATERS is verscheien.

[p. 234]

 

Men ziet d' ontroerde burgers schreien,

 

Verlaten van dien toeverlaet.

 

't Hoogmogend hof der zeven landen,

 

Aeneen verknocht met vaste banden,

 

Voelt dit verlies in zyne ziel,

 

En zucht van weedom en bezwaring

 

Omdat den ring der Staetvergâring

 

Zoo schoon een diamant ontviel.

 

De Leeu van Hollant magh wel quynen;

 

Hy zagh een klare star verdwynen,

 

Die hem verquikte met haer licht.

 

Een' Kato heeft de Staet verloren,

 

Een' Atlas, tegens last geboren,

 

Een' Nestor die al 't lant verplicht.

 

Och, most de doot dat hooft genaken,

 

Zoo grys geworden onder 't waken

 

Voor 't nut van 't algemeenebest!

 

Och, most ze met haer kille handen

 

Den mont en 't oog der vrye landen

[p. 235]

 

Zoo driftigh sluiten op het lest!

 

Haer' onverzoenbren wrevel stilden

 

Noch edel bloet, noch gryze schilden,

 

Noch trou, die niemant twyflen liet.

 

Kost deugt of stam haer gramschap blusschen

 

Wy misten op 't gestreepte kussen

 

Den braven Burgermeester niet.

 

Nu heeft die stierman 't roer begeven.

 

Nu zwygt de tong die al haer leven.

 

Voor Godtsdienst, Recht en Vryheit sprak.

 

De weezen derven hunnen vader:

 

De weduwen haer' troost en rader:

 

Ook groeit der armen ongemak.

 

Hoe heusch en minzaem en goetdadigh

 

Vondt groot en kleen den Helt gestadigh!

 

Hoe ging zyn zorg langs velt en stroom!

 

Och buiten 't spoor der billykheden

 

En eer en achtbaerheit te treden

 

Daertoe was ADRIAEN te vroom.

[p. 236]

 

Maer laet ons 't groote lyk verlaten

 

Naerdien ons hier geen klagten baten.

 

Men zoeke heul en nieuwen troost.

 

Al vaert de Burgervader heenen,

 

De hoop is niet geheel verdweenen:

 

Wy zien hem leven in zyn kroost.

Grafschrift.

Hier sluimert NATERS, out gestorven,

Maer voor het Vaderlant te vroeg.

Noit Staetheer die den tabbert droeg

Had ieders liefde meer verworven.

In 't hart der lantgenooten ryst

Een tombe, die 's mans deugden pryst.