Gedichten. Deel 1
(1722)–H.K. Poot[p. 165]origineel
| |
Aen eene Schoone.
O Schoone bloem, o zichtbaer beelt der schoonheit,
O hemelsche Pandoor, die t' aller uur
Minerves geest en Venus glans ten toon spreit
En 't uiterste vermogen der Natuur,
Terwyl Heleen en Dido, thans verschenen,
Aenminnelyk in u alleen vereenen;
Hoe zal ik best uw hemelgaven Ioven
En melden met myne al te doffe lier?
Wat stel ik hier, 't verstant of 't lichaem, boven?
De deugt heeft by de schoonheit eedler zwier.
Gy, schooner dan uwe overschoone moeder,
Verdient een eergedicht van Febes broeder.
Wie heeft 'er oit volmaekter nimf geprezen?
'k Wed Flakkus u voor Lydia verkoor.
In Nazoos tyt zoudt gy Korinne wezen:
En 'k zweere u dat Petrarchaes Laura voor
| |
[p. 166]origineel
| |
Uw schoonheit zou haer' schoonheitswimpel stryken,
Gelyk 't gestarnt de morgenstar moet wyken.
Maer, wilt ge geen waerschuwingen verachten,
Gy wort beloert van 't hooge hemelhof.
'k Zagh 't Godendom lest op uw treden wachten:
Och! schuil by my. och! laet u raden, of...
Jupyn beholp zich al van oude tyen
Met loos bedrogh en minnesluikeryen.
Verlaet u op korael noch frissche rozen,
Waermede uw mont en wangen zyn belaên,
Die om uw' mont en op uw wangen blozen,
Omheint van sneeu en blanke leliblaên:
Ezopus hart prees zyn getakte horens,
Totdat het zich verwart zagh in de dorens.
Berg, berg u dan, en sus myn minnezorgen.
Ochof ge my een kusje schuldigh waert!
Ryk godt, hoe noô! hoe noode zou ik borgen!
Vrou Venus is van overzachten aert;
Dies, wilt gy haer in allen deel gelyken,
Zoo laet me vry uw' zyden inborst blyken.
| |
[p. 167]origineel
| |
Het is helaes! alrede een eeu geleden
Dat ik myn zon, die gy zyt, gister zagh;
Juist toen de zon, van haer karros getreden,
Te water ging met eenen blyden lach.
Gy, zon van myn gezicht, wil uwe stralen
Noit dan met my op 't bruitsbedt onderhalen.
Waer vint gy toch een' die uw goude zeden
Zoo op haer' prys waerdeeren zou als ik?
Waer is de man die uw bevalligheden
Zoo roemen zou, te wonder in zyn' schik?
Ik zal, zoo moet root gout myn veder netten,
Op uwe kruin een kroon van starren zetten:
Een glorikroon van flonkerdiamanten,
En bloemen, op Parnassus versch geplukt,
En mirten, die de Zanggodinnen planten,
En lauren, daer Apol zyn hair meê drukt.
Uw zoete naem zal myn gedichten sieren
Zoo lang ze door de wyde werelt zwieren.
Dat nu de Min ook geen beproefder pylen
In 't lenigh elp eens fieren boezems zent!
| |
[p. 168]origineel
| |
Dat Venus kint ook nu op schichtenvylen
Noch slypen past, en 't schieten dus ontwent!
Had ik zyn' boog, en stont uw boezem open,
Myn lief, gy zoudt me uw strafheit dier bekoopen.
Ik zou voor eerst uw maegdlyk hart bestormen.
En al het ys veranderen in vier,
En al 't gesteente in buigzaem was hervormen;
Dat zweere ik by uw godtheit hoog en dier.
Zoo zou ik myn doorluchtigh doelwit raken,
En gy uit gunst een' dooden levend maken.
Laet my hierop uw rechtehant eens kussen.
O schoone hant, uw levensstreep loopt recht.
O schoone maegt, gy zult myn vlammen blusschen
Wanneer al 't volk met vollen monde zegt:
Een knaep, tot wien de hemel schynt genegen,
Heeft een Godin tot zyne bruit verkregen.
|
|