Gedichten. Deel 1

[p. 130]

Aen Kloris.

O Kloris, die, zelf koel, elx hart kunt zengen,
Ik weet niet hoe vrou Venus kan gehengen,

Ik weet niet hoe haer' Zoon te dulden staet,

Dat gy de min versmaet.

Ik weet niet hoe ge in 't bloeienste uwer jaren,
Zoo minneschuw, een' weêrzin hebt in 't paren,

Daer al wat leeft en uwe schoonheit ziet

U min en liefde biedt.

Karbonkels en robynen, diamanten
En paerlen, opgevist langs Indus kanten,

En tullepen, in Floraes bloemparuik,

Zyn eedler door 't gebruik.

Zoo niemants hant Pomonaes boomgaertvruchten,
Reeds ryp gestooft in zwoele zomerluchten,

Mogt plukken, Nimf, een uur, een oogenblik

Worp al dien schat in 't slik.

De snelle tyt durft schoonheit ook verslinden.
Heleen kon in Heleen Heleen niet vinden,

Toen zy weleer op haren ouden dagh

Eens in den spiegel zagh.

[p. 131]

 

Gy zult eerlang de minnaers uwen drempel,

 

Uw huis, hun kerk en aertsgodinnetempel,

 

Zien schuwen met een naer en droef, vaer wel:

 

My lust geen rimpelvel.

 

Men zal eerlang voor uw slaepkamerdeuren

 

Met nachtmuzyk uw' slaep niet langer steuren,

 

En zeggen: slaept ge, o Klorisje? ai doe toch

 

Eens open: slaept gy nogh?

 

't Viel licht dat zy, die thans uw gunst aenbidden,

 

U, als een graeuwe en kromme best, in 't midden

 

Van uwen smaet dus groetten: golt voorheen

 

Ons deze een blaeuwe scheen!

 

Is dit de nimf die ons zoo kon betoveren,

 

En met haer' glans en goelykheit veroveren!

 

Och ja. deeze is van lichaem en van geest

 

De schoonste nimf geweest.

 

Zy was puikschoon. zoo wint het van godinnen

 

Dioon, Diaen van haer jagtgezellinnen.

 

Schoon was ze; maer nimf Dafne was zoo bang

 

Voor 't minnen niet by lang.

 

Eer u dan al die zwarigheên bejegenen,

 

Zoo kies het dak en berg u voor het regenen;

 

En wilt ge aenstonts een' man, kom, Kloris, kom,

 

Kies my, ik bid 'er om.