Gedichten. Deel 1
(1722)–H.K. Poot–
Auteursrechtvrij
[pagina 72]
| |
 | |
[pagina 73]
| |
Versmeet, berooit van reên,
Godts donderende wet en Mozes reine zeên:
Hy plant den afgodtsdienst, en offert op de bergen
Om 's Hemels wraek te tergen.
De blintheit maekt hem stout:
Hy geeft des Hoogsten eer den ongoôn in het wout.
Ook dient hy zon en maen, en knielt voor 't heir der starren
Die stil staen of verwarren.
Dees dwaesheit (schrik, Natuur)
Jaegt zyn onnozel kroost deur Molochs gruwelvuur.
't Godtvruchtigh voorbeelt van den koning zynen vader
Dat zeker niemant nader
Verplichtte, trekt hem niet.
Zaeg nu die helt eens op hy smolt van zielverdriet.
Hiskias deugt en trou had Judaes erf geveiligt;
Godts kerk en stadt geheiligt.
Manasse, los van zin,
Haelt Baäl, Astaroth en Dagon heilloos in.
Hy voert der goden beelt flux over Levys drempel
In Godts gewyden tempel.
Jeruzalem, zie toe;
Hou 's Hemels haertsteê rein, of wacht zyn strenge roë.
Godt wees hem zynen plicht door heilige profeeten
Die yveren en zweeten:
Hy doopt en verft verwoet
Zyn godtvergete hant in hun onschuldigh bloet.
| |
[pagina 74]
| |
En wie 'er vlytigh treet op 't wandelpadt der vroomen
Moet voor zyn wreetheit schroomen,
En knielen voor zyn zwaert.
Is zulk een aertstiran den naem van koning waert?
Thans volgden d' achtelooze en weiflende onderdaenen
Hem blintling op zyn baenen.
Zoo steekt een vonk den brant
In een geweldigh bosch, dicht van Natuur geplant.
Men kon den Bastertjood en onverlichten Heiden
Niet langer onderscheiden
Ten zy aen d' euveldaên
Waerin de Vorst en 't volk het al te boven gaen.
Toen zagh de Godtheit met een oog van gramschap neder,
En zei: 'k heb David teder
En hartelyk bemint.
Ik zette zyn geslacht in 't magtigh ryxbewint.
Nu durft Manasse zelf met al myne uitverkoornen
My hoonen en vertoornen.
Boos zaet van Abraham!
Hoe jammerlyk veraert de telg van haeren stam!
Ik wil de dwaezen die my geen ontzagh meer dragen
Voor mynen geessel jagen
Uit Salems lucht zoo veer,
Totdat de hoogmoet zich in zak en asch verneêr.
D' Eufraet had middlerwyl den oorlogsdolk geslepen
En grimmigh aengegrepen.
| |
[pagina 75]
| |
De magt van Assur spant
Den staelen moortboog streng, en rukt in Judaes lant:
Dat grimmelde terstont van ruiters en soldaeten,
Gegespt in harnasplaeten.
De Joodsche mogentheit
Quynde aen eene oorlogskoorts, te vier en zwaert ontzeit.
O lustige landou, doorvloeit van klaere stroomen,
Zoo groen en ryk van zoomen,
Uw noodtlot dient beklaegt;
Godt maekt den vyant sterk, uw' voesterling versaegt.
De harde paerdehoef vertreet de welige oesten.
De sikkel moet verroesten.
De wynpers mist haer druif.
Het legerrytuig host en rammelt dat het stuif.
De roode haen begint, terwyl de vonken waeien,
Vervaerlyk moort te kraeien
Uit dorp en schoon gehugt.
De manschap wort gevat, of bergt zich met de vlucht.
Judea treurt en kermt, in ramp en rou gedompelt,
Getrapt en overrompelt.
De weêrstant was onnut.
Wie niet ontweek wert strax vermoort en uitgeschudt.
Manasse dook en school. hy zagh zyn hooge wallen
En lossen zetel vallen;
Nochtans hy kreeg zyn deel;
Men boeit hem met de punt des degens op de keel.
| |
[pagina 76]
| |
Wat baet een purpre rok, gevoedert met armynen,
Als eer en magt verdwynen?
Wat baet een wyt gebiet?
Al 's werelts heerschappy is leengoet, anders niet.
D' ontkroonde ryxmonarch wort Babels krygsgevangen.
Twee kopre ketens prangen
De koningklyke leên.
Zoo sleept men in triomf 't gezagh van Juda heen.
Dat is de loon in 't endt der onbezonne boosheit
En razende godtloosheit.
Men leer hier hoe 't hem gaet
Die 's Hemels kroon beschimpt, en 's levens baen verlaet.
Als nu Manasse kromp in een' Assyrschen kerker
Wert zyne ziel veel sterker.
Hy viel zyn' Godt te voet,
En badt hem vierigh aen in zulk een tegenspoet.
Zyn wyze keur verfoeit den dienst der vreemde goden,
Zoo hoog en dier verboden.
Het vorstelyke hart
Gaet open voor berou, dus treurigh en benart.
De Hemel merkte dit en liet hem niet verlegen.
De drukkende yzers wegen
Nu lichter daer hy leit.
Men zagh in zyn gelaet een nieuwe majesteit.
Des vyants wrevelmoet wert door Godts kracht gebogen
Tot gunst en mededogen.
| |
[pagina 77]
| |
De vryheit quam daer aen.
Men liet den Joodschen Vorst uit zyne boeien gaen.
Zie daer een heidensch hof groothartigh, edelmoedigh,
En heusch en mildt en goedigh.
Dus spaert een leeu het lyf
Des neêrgevallen mans, van kouden schrik half styf.
Godts goetheit voerde voorts den eertyts laffen koning
Te Salem in zyn woning.
Zyn godtsvrucht trok haer' loon.
Hy steeg ten tweedenmael op Judaes hoogen troon.
O wonderlyk tooneel van 's werelts wisselingen
En staetveranderingen!
Het wankelbaer geluk
Greep nu een' vasten stant, en troostte 's lyders druk.
Men zagh uit dankbaerheit de vorstlyke offerhanden
Op Godts altaeren branden.
Manasse zwom in vreugt,
En Juda vondt in hem 't verloren beelt der deugt.
|
|