Gedichten. Deel 1
(1722)–H.K. Poot–
Auteursrechtvrij
[pagina 66]
| |
 | |
Inhoudt.
Der Meden Koning treet, in 't krieken van den dagh,
Naer 't gruwzaem leeuwenperk, en moet met zorgen kampen.
Hy zoekt 'er Daniël, en stroit dit droef beklagh
Mismoedigh langs den wegh. wat baert de nyt al rampen!
| |
[pagina 67]
| |
Och! kon het vrolyk morgenlicht,
Dat in het oosten op komt dagen,
De dootscheit van ons aengezicht,
De droefheit uit ons harte jagen,
Gelyk het door zyn' klaren glans
De duisternissen doet verdwynen,
Zoo slaekte vorst Darius thans
Geen bange zuchten onder 't quynen.
't Gevogelt quinkeleert en zingt:
De koele dau verfrist de kruiden:
Myn boezem wort van druk omringt.
De breette tusschen noort en zuiden
Valt myn beklemt gemoet te smal.
Ik tel nu tienmael zeven jaren,
Maer noit is zulk een ongeval
En drukkend leet my wedervaren.
'k Heb, overweldigt van de list,
Den vroomen Daniël verweezen,
Die, onverschrikt voor nyt en twist
En moortgeboôn, zyn' Godt bleef vrezen
| |
[pagina 68]
| |
En dienen, naer den Joodschen styl,
Schoon d' afgunst al zyn doen beloerde,
En my voor eene korte wyl
Nogh hooger dan de Goden voerde
In luister en aenbidlykheit.
Hoe luttel kost ik toen bedenken,
Dat myn verdoolde majesteit
Geperst wiert om de deugt te krenken!
Och, Daniël, myn hoop en schat,
Wat magh ik langer 't licht aenschouwen?
Ik zelf bragt u uit Nimrods stadt
Tot in de Medische landouwen,
Zoo verre van uw vaderlant.
De harde rampen die u treffen
Zyn slagen van Darius hant,
Wiens gunst uw glori wou verheffen.
Dan dit ontschoot my al te wyt.
Myn schepter kon zoo hoog niet reiken.
's Lants Grooten zwollen vast van spyt,
En toonden my geen donker teiken
Van tegenstant en muitery.
| |
[pagina 69]
| |
Helaes! ik voere in 't ryk der Meden
Eene overheerde heerschappy.
My eeren myn paleis en steden
Slechts met den hollen naem van Vorst.
't Gaet avrechts. wil ik wel regeeren
Zoo draef ik met myn bloote borst
Licht in de punt van zwaert en speeren.
Dit maekt my spoedigh mat en out.
Ik kan my nergens heene wenden;
Zoo lastigh valt het kroonegout.
Zoo klemt het purper om de lenden.
Wat heb ik moeite en stryt bezuurt
Terwyl ik d' onschult dacht te redden!
Hoe lang heeft my dees nacht geduurt!
Noch snarenspel noch tafelbedden
Behaegden my in dit verdriet.
Wat weelde kan een' mensch behagen
Die heiligh bloet in lyden liet,
En 't hart van naberou voelt knagen?
Nu gae ik naer den woesten kuil
Daer Daniël, in 't angstigh midden
| |
[pagina 70]
| |
Der wrede leeuwen, hol van muil,
(Omdat hy my niet aen wou bidden
Naer die verwaete gruwelwet,
Van my te reukloos onderschreven)
Nogh gistren avont wert gezet.
Zoo viert men hier 't onnozel leven
Van een' doorluchtigen Profeet
Dien geen Kaldeeusche wetenschappen,
Noch wysheit die 't verborgen weet,
Noch vorstlyk bloet, noch heldestappen
Iet baten tegens 't bitter woên
Der boozen, op zyn deugt gebeten.
Wat is de nyt? een moortgriffoen,
Van helsche razerny bezeten.
De staetzucht woelt en woet, en oogt
Op eer, tot schaê van lant en volken.
Wort iemant buiten haer verhoogt;
Sta vast: daer groeien onweerwolken.
Zoo wilt en hachlyk draeit het hier.
'k Bevind nu in myne oude dagen
Wat zorg 'er steekt in 't ryksbestier
| |
[pagina 71]
| |
Daer haet en nyt de vroomheit plagen.
Wat magh 't my baten, dat d' Eufraet
Zyn horens boog voor mynen sabel?
De voorspoet heeft al meê haer quaet.
Helaes! 'k vond bly een' buit in Babel
Waerom ik nu myn handen wring.
Maer stil. hier duikt in 't naere donker
Het hol daer 't licht in onder ging
Dat door zyn stralen en geflonker
Een' glans gaf aen myn ryksvoogdy.
Och! Daniël, pilaer der staten,
U zoeken, u betreuren wy.
Uw lyden doet ons 't leven haten.
Och! wierd myn klagt van u gehoort,
Zoo bleef ik in geen wanhoop steken.
Rys, Daniël, op 's konings woort.
Lofwaertste Godtheit! 'k hoor hem spreken.
Noit aengenaemer morgengroet.
Den vroomen schaet geen tegenspoet.
|
|