Gedichten. Deel 1

[p. 41]

De Kerk tot Kristus.

Gezalfde Vorst, myn lief, myn lust, myn leven,

Helblinkende eer van 't hemelsch vredehof,

Koomt gy aen my uw' dierbren trouring geven!

Wat minnepyl of u zoo krachtigh trof?

Helaes! als ik myn feilen overreken,

'k Draeg van der jeugt, gelyk myn lief wel weet,

In myn gelaet een gapend hooftlitteken

Van eene looze en booze slangebeet.

[p. 42]

 

Hiertoe zyn, och! myn beste staetsirokken'

 

Zoo deerelyk besmet, verscheurt, gesleurt.

 

Dus vaert een schaep dat zyn sneeuwitte vlokken

 

Met slyk bemorst en in de heggen scheurt.

 

En acht gy myn volmaektheên menigvuldigh,

 

Die gy, uit gunst, tot aen den hemel pryst;

 

'k Ben al myn' glans aen uw verdiensten schuldigh:

 

Die hebben zelf myn siergout gepolyst.

 

Daer is een wout alwaer veel netels groeien:

 

Hier lag ik vuil en naekt en schamel in.

 

Gy quaemt my met een zuiver nat besproeien,

 

En kleedde uwe uitverkoore trouvriendin.

 

'k Stont, als een roos in 't midden van de doornen,

 

Van allen kant godtsjammerlyk benart.

 

Het dierenperk zwoer my met tant en hoornen

 

Te moorden en te trappen op het hart.

 

Hoe dikwyls keek ik naer de hooge bergen,

 

Of gy uw treên te mywaert zetten mogt!

 

Gy quaemt in 't endt daer gy uw Bruit zaegt tergen,

 

Daer gy de zege uw' vyanden ontvocht.

 

Ai zie dees schael om wierook in te branden:

 

Zie hoe uw naem 'er in gedreven staet

[p. 43]

 

En heldedaên en brave zegepanden.

 

'k Ga hiermê vry daer Godt zich vinden laet.

 

Myn wierook zyn hartgrondige gebeden,

 

Die ik in dau van heete tranen zult.

 

Een smeekgebedt lokt Godts barmhartigheden,

 

Als 't met den naem van JEZUS wort vergult.

 

Maer och! wie kan uw reine min volroemen?

 

Uw trouwe min? hier is te ryk een stof.

 

Wie kan 't getal van uwe deugden noemen?

 

O zee, o aerde, o hemel melt den lof

 

Myns Bruigoms, want hy is in liefde uitstekend.

 

Ik hebbe en houde een hantschrift van zyn trou;

 

Dat heeft hy met roô lettren ondertekent,

 

Opdat ik aen zyn min noit twyflen zou.

 

Uw liefde, o Vrient, houdt my wel strak gevangen

 

Aen eene boei die vast maer lieflyk bint.

 

Ter goeder uur wert ik uw aertsverlangen.

 

Al ben ik niet te schoon: de min is blint.

 

Ik zie myn hooft bekroont met heldre starren.

 

Dat diamant voor dezen tulbant wyk'.

 

Wat magh ik in deez' donkren doolhof warren!

 

Vaer wel, o aerde: ik klim naer 't hemelryk.