Gedichten. Deel 1

[p. 10]

Kenschets des Dichters.

Al is het nodeloos de dichtpen dies te vatten

Zoo gun my evenwel dat ik my kennen doe.

'k Ben Poot, eens lantmans zoon, misdeelt van ryke schatten:

De dartele Fortuin keert my den rugge toe.

Ik leef tot heden van den arbeit myner handen,

Al stug van barstent eelt. 'k moet zweeten om den kost

Die nogh maer weinigh kost. zoo bouwen wy de landen,

Van 's morgens vroeg totdat ons d' avontstont verlost,

En stille rust bestelt voor d' afgematte leden,

Terwyl 't gedoken licht de goude starren wekt.

Hoe bly vervolg ik dan myn letterbezigheden

Eer nogh de logge Slaep my met zyn wieken dekt!

Ik ben nogh jong, maer heb de dichtkunst lang geprezen,

Waerin ik, wilt en woest, by wylen iet begon,

[p. 11]

 

Tot Hooft en Vondel my het beste dichtspoor wezen.

 

Ochof myn traege vlugt die zwaenen volgen kon!

 

Dit ga dan zoo het ga, ik ben tot hier gekomen.

 

Men pryst my heuschelyk: een heugelyke zaek

 

Voor een' die noit een school, staêg velden zagh en bomen.

 

Noch Griek noch Romer staetme op eenigh stuk te spraek,

 

Dat moet ik waerlyk, maer met harteleet, bekennen;

 

Doch al bekende ik 't niet men kan het mooglyk zien.

 

Wy schryven alle niet met Hermes vleugelpennen.

 

Daer weet 'er luttel hoe in dicht geschreven dien'.

 

Myn meeste boeken zyn gulhartige geschenken:

 

De middlen lyden schaers dat ik dien voorraedt koop.

 

O brave vrienden, 'k zal aen u geduurigh denken.

 

Ik deele ook in uw gout en zilver, eer ik 't hoop;

 

Nochtans waerdeer ik u ver boven gout en gaven.

 

De deugt wort in myn' geest en zinnen hoogst gestelt.

 

Al quam my d' armoê thuis zy zou my noit verslaven

 

Om eenen snoden hoop te pryzen voor zyn gelt.

 

Zie hier den Dichter dan met ongeveinsde verven

 

Geschildert en vertoont. maer lichtlyk denkt 'er een:

 

Men magh, o Woutpoëet, uw boerekunst wel derven;

 

Laet ryken, met gemak, Parnassus kruin betreên.

[p. 12]

 

Het zy zoo. 'k zal my aen geen wrevle schimpers keeren.

 

Kleanth bleef arm en was een deftigh Filozoof.

 

Men weet dat zelf Homeer aen 't huis van groote heeren

 

Een bedeldeuntje zong om nootdruft. ja 'k geloof

 

Dat ook Horatius wel wist hoe d' armoê smaekte

 

Eer hy, geholpen door den edelen Meceen,

 

In d' overmilde gunst van vorst Augustus raekte,

 

En echter, staekt die geest zyn lierspel? zeker neen.

 

Wie moet een' ambachtsman niet vrolyk zingen hooren

 

Daer hy zyn hantwerk dryft? een liedt verlicht zyn' last.

 

Zoo kort myn ploegerbuur, langs d' opgesnede vooren,

 

Met fluiten en gequeel de lange dagen vast.

 

'k Ben ook zoo schamel niet dat ik my gansch moet schamen,

 

Hoewel ik van een laege en duistere afkomst ben:

 

En wie met schilden pronkt en tytelen en namen;

 

Ik poog myn' naem in 't licht te heffen met myn pen;

 

Dies bid ik om de hulp der wyze Zanggodinnen.

 

Door harssenarbeit kan men graf en doot verwinnen.

MDCCXIV.