Gedichten. Deel 1

[p. 5]

Aen de Begunstigers myner Dichtkunste.

Dit rond en triplend liergedicht

Groet, o Mecenen, u, door dankbaerheit gedreven;

Dewyl ge my zoo dier verplicht.

Ik wensche u voor uw gunste een welgelukkigh leven.

Gout is me uw heusche vrientschap waert.

Geen dwarsche tegenheit moet ze oit of oit verletten.

Zy, zy houdt myne luit gesnaert,

En doet my op de harp myn grove vingers zetten;

Het zy ik van den akker keer,

Daer Ceres kouter deur de vooren wort gedreven,

En voel myn zuchten al van veer

Gezwint vooruit naer myn eng schryfvertrekje zweven;

Het zy ik uit de klaverwei,

Daer Pales koe en schaep roomzwangre jadders dragen,

[p. 6]

 

Met volle mellekëemren schei,

 

En korte poozen vinde in lange zomerdagen.

 

Ik weet wel, Vrienden, dat myn zang

 

Juist niet te lieflyk valt voor naeuopmerkende ooren:

 

Gy weet wel dat brootzorgbelang

 

De dichtkunst hindren kan al is ze een' aengeboren.

 

Doch, wien kan 't schaên dat we, ons verdriet

 

Verdryvende, met spel de ledige uuren spillen?

 

Wy twisten met Apollo niet:

 

O neen, goê Vrienden, zacht: men zou uw' Dichter villen.

 

Hoe dikwyls noope ik mynen geest,

 

Zelf in den droksten oogst, met heilige yversporen

 

Tot dichten, dat den druk geneest!

 

Hoe dikwyls schyne ik dus een stem tot my te hooren:

 

Vaer voort, Poot; helder uit de borst:

 

Al zyt gy maer een boer, in aenzien min uitstekend;

 

Geen laege staet oit lof bemorst:

 

Gy dryft den lantbou die zyn' tyt met eeuwen rekent.

 

Lantluiden spelen al van outs

 

Op 't herderlyke riet in weelige landouwen,

 

Terwyl ze aen Pan, den Godt des wouts,

 

De zorgen voor hun zoet en dartel vee betrouwen.

 

Men zegt dat Febus zelf weleer,

[p. 7]

 

Toen hy den fellen haet van Jupiter bezuurde,

 

By vorst Admetus ossen meer

 

Dan duizent deuntjes op zyn ruispyp tureluurde

 

Omtrent Amfryzus klaeren vliet.

 

Hierop kan dan noch tyt noch staet myn' zanglust toomen:

 

Dicht ik geen gloriwaerdigh liet;

 

De wil tot groote daên wort voor de daet genomen.

 

Ik oog, met eerbiedt en ontzagh,

 

Op fiere Helden die in dichtkunst niemant wyken;

 

En schoon ik op geen' eenen dagh

 

Waert ben te noemen by Hooftzwiergen en Vondryken,

 

Zoo stel ik ze my echter voor,

 

En klim en hink ze naer op Pindus wenteltrappen.

 

Dus volgde Askaen Eneas spoor,

 

Uit Trojes veege vest, met ongelyke stappen.

 

Dan (och! wie is zyn eige vrient?)

 

'k Begeef my stout ter zee, daer 't schroomlyk is te zeilen;

 

Maer 't geene elkeen te weeten dient,

 

'k Begeere in plaets van lof verschooning van myn feilen.