Minskebern

[p. 103]

12

Maart sit yn 'e rolstoel tsjin 'e tafel oanskood. In bân om it liif hâldt har yn 'e stoel. Har fuotten skowe ûnrêstich oer it plankje. It kletterjen fan kop-en-pantsjes yn 'e keuken betsjut kofjetiid, de doek om har hals moat har klean aanst beskermje tsjin it griemen. De frou nêst har sit hieltyd oan har. As Maart de hannen op 'e tafel leit, komme har smelle klaukes as in spin op har ôf. Se doart de hannen net te ferwegen, mar se hâldt de spinnepoaten goed yn 'e gaten. De tichterbykommende fingers plôkje yn it taffelskleed. Aanst krûpe de krebintige fielspriten har kant út. Dêr komme se al oan. Poatsje foar poatsje. Maart huvert en se wol de hannen dêrwei lûke, se moat oan it gefaar ûntkomme. Mar it sinjaal, dat fan har holle nei har hannen wol, komt net oan. It bliuwt op healwei hingjen, berikt de earmtakken, dy't skokke en fan 'e liningen glydzje, mar berikt de hannen net. Moeke, ropt se.

‘Frou Joustra, hâld dêrmei op,’ ropt it famke dat aanst de kofjekopkes foar har delsette sil. It jout neat. De fingers krûpe oer har hân, knipe deryn. Maart wurdt lilk. Lilk is better as bang. Se byt har op 'e lippe. Se moat net miene... Maart lûkt oan 'e doek om har hals. Alles knypt. Se kinne har hjir wol ophingje mei dy touwen om 'e hals. Se siket yn 'e nekke om 'e knoop en skoddet mei de holle. Ik wol hjrwei, ropt se.

‘Frou De Jong, net sa mâl, kalm mar.’ Se kinne har noch mear fertelle. Se giet fuort, it hat no moai genôch west. De kofje rûkt lekker, mar om har fersûpe se deryn. Se meie it hâlde. Sy hat skjin har nocht fan al dat wachtsjen. En dat minske nêst har. Se jout har in draai om 'e earen. Wy 't niet hoare wil, mut mar foele.

Se wol oerein en se triuwt mei de hannen tsjin 'e tafel sadat

[p. 104]

de stoel tebekskoot. Romte. Se sjocht nei har fuotten dy't al wer yn 'e ferkearde skuon stekke. Wa hat har pumps meinommen? No hie se alle war dien om goed foar de dei te kommen: it mantelpakje oan, de hoazzen mei de naad streekrjocht oer 'e midden fan 'e kûten, de feestsjarretels mei it kant by de râne lâns ûnder de rok - wat gjinien sjen soe, mar dêr't sy har deftich oanklaaid mei fielt - en no hawwe se har de kreaze skuon ûntstellen. Se sjocht wer nei har fuotten. It lykje wol sloffen dy't se oan hat. Sa kin se net op 'e gearkomste ferskine, al it oerwicht dat se út har klean blike litte woe, wurdt teneate dien.

‘Wêr binne potfergemy myn skuon?’ raast se. Se kin de fuotten net iens bewege, it lykje wol deade dingen dêr ûnder oan har skonken. Se wol har teannen fiele, mar se fernimt neat. De hannen dy't se om 'e liningen fan 'e stoel knypt, helpe net. De iene hanneling hat neat mei de oare te krijen. Teannen, fuotten, ûnnutte hannen, deade dingen.

Dat minske mei it wite kroltsjeshier sit wer nêst har. Honneogen hat se, mar Maart fertrout it net. De frou begjint te gûlen. Har spinnepoatklaukes fladderje oer de tafel. Se kinne de hannen fan Maart net fine, en dêr moat se om gûle. Krokodilletranen, wat het se te seuren?

‘Sjoch ris nei myn fuotten,’ seit Maart, en se wiist nei de dingen dy't as deade gewichten op it plankje fan har stoel hingje.

‘Sa, frou De Jong, no even kofjedrinke,’ en der wurdt in kopke foar har delset. Fierste hyt, fansels.

‘Dat kin ik net daaie,’ seit se.

‘Daaie? Wat brûke jo rare wurden,’ seit it famke, en se draait de knoop fan 'e doek dy 't Maart besocht hat los te skuorren wer yn har nekke.

‘Wolle jo der in stikje keek by hawwe?’ Maart laket.

[p. 105]

‘Waar is de slachroom?’ freget se.

‘Dy moatte jo der mar by tinke,’ seit it famke. Jawis, en de doade foeten en it ferstaan, tinkt Maart, en se slacht tsjin 'e hân fan frou Joustra dy't fierste ticht by har kopke komt.

Op je eigen helt blieve, tinkt se, en se hâldt har kop-en-pantsje mei beide hannen beet. Se fertrout neat mear.