Minskebern

[p. 80]

6

As Maart nei't se de koekjes útdield hat krekt tusken de grize froulju oan 'e tafel sitten gongen is, giet de doar fan 'e keamer iepen en seit de suster: 'Sjoch ris, wa't hjir foar jo is.' Se ferwachtet in ferrassing, mar as se achterom sjocht, stiet Jelte dêr yn 'e doar. Hy hat net ienris blommen meinommen. Mannen, tinkt Maart, mar se docht as is se bliid om him te sjen, skoot har stoel tebek en hâldt har wang omheech dêr't er har op tútsje kin. Hy docht wat ferlegen. It is altyd itselde. As sy op in oar plak is as thús wit er him der gjin ried mei. Sy moat him wer gerêststelle.

‘Kom der mar by,’ seit se. Mar alle plakken om 'e tafel hinne binne beset. Hy siket om in frije stoel, mar dy is der net. Maart skoot har stoel wer rjocht foar de tafel. Se kin net alles regelje. Dêr binne de susters foar. Mei har rêch nei Jelte ta rikt se nei har kopke. Se moat de tee net kâld wurde litte.

‘Sille wy mar even nei de grutte seal,’ seit Jelte, ‘dan kinne wy dêr tegearre tee drinke.’ Maart sjocht hoe't de suster nei Jelte knikt. Dy twa spanne gear, se sjocht it wol. Se wolle har hjirwei ha. Wêrom? Wat bekonkelje se? Hat se har hjir net deljûn, nuet, oanpast oan wêr't sy ek neat fan begrypt, mar wat se as in willich minske oer har hinne komme lit? Wat wolle dy twa. Se hat Jelte de lêste tiid dochs al net fertroud. Yn it hûs dêr't se tegearre wennen - hy sei dat se dêr no wennen - wie er withoefaak fuort. Neffens har gong er nei de hoeren. Dat hie er noch noait dien, salang't se troud wienen. Hy sei dat er fan har hold, dat er altyd by har bliuwe soe en altyd foar har soargje soe. Dat soargjen sil wol, mar dat by har bliuwen, dêr hie se sa har eigen gedachten oer. As er ta de doar útgong, wie it as woe er har kwyt, wie er op syk nei oare

[p. 81]

geneuchten. Se koe wol riede hoe't dy derút seagen. Se hie se jûns let wolris sjoen, de famkes fan plezier, de ljochtbrune famkes dêr't er syn hiele libben mei har ûnwennich fan west hie, de famkes út Ynje, de kofjekleurige, jonge famkes dêr't sy mei har ferskronfele hûd en memmeliif noait tsjinop koe.

Ynienen wit se wêrom't Sally har sa bekend foarkaam. Har kleur, har swarte hier, har jonge famkesútstrieling. Sy is ien fan harren, fan de froulju dy't altyd yn syn holle omspoeke hawwe en wer foar 't ljocht kamen doe't sy net mear foar him wêze koe wat se earder wie: de minnares, de leafste, de earste, de alles omfiemjende ûnderfining fan it gearranen mei it frouljuslaach. Sy hat syn bern droegen, mar har taak is foarby. De bern binne folwoeksen, it neigeslacht libbet fierder en draacht syn achternamme. Har rol is útspile.

Dêr stiet er, sûnder blomke, sûnder wat ek mar dat har útsûnderlik makket. Maart kin him wol fergrieme. Se hâldt har yn. Se smyt har kopke net oer de tafel, se skelt en raast net, se hâldt har yn. Mar hy moat net miene dat se mei him nei in seal giet dêr't se tegearre gesellich tee drinke moatte. Se lit him har rêch sjen en ferweecht net.

Dat Jelte yn it haltsje stiet te gûlen, fernimt se net. Dat er him treaste lit troch de suster dy't seit dat it der allegear byheart, heart se net. Maart is lilk, en se wit net ienris mear wêrom. Se slacht it koekje út 'e hannen fan har buorfrou dy't dermei sit te boartsjen. De krommels lizze oant healwei de tafel. Kin sy de brot wer opromje. Se begjint te roppen dat it sa wol moai west hat, dat hjir de grinzen lizze en dat se it net mear ferneare kin. It lykje hjir wol lytse bern. Se wol hjirwei. Dit hat neat mei in sikehûs te krijen. Se fynt it fernederjend dat se hjir tusken de heale debilen sit. Wannear wurdt se no ris opereard?

[p. 82]

De dokters litte it ek al ôfwitte. Wat moat se hjir te teedrinken en der bart neat? Wa is hjir ferantwurdlik foar?

Se krijt piltsjes, en as Jelte in oerke letter werkomt leit se it wang tsjin syn earm. Hy is de iennichste dy't fan har hâldt. Nee? De bern? It kin ek neat mear skele. Se wol fiele, earmen om har hinne, in tút, mar dan in echte tút. Har bern soe se yn 'e earmen hâlde wolle, de lytskes dêr't se foar soarge hat, de grutten dy't no om har tinke moatte.

‘Mem, leave men,’ sizze de bern as se komme en se wol it sa graach leauwe. Har dochters rûke fertroud tichtby as se har gesicht tsjin har wang oanlizze. Se wit dat der nei har noch mear bern binne, beppesizzers, dy't beppe tsjin har sizze. In wurd dat eigen fielt. In tried fan libben, dêr't fierder mei breide wurdt. De trui fan Lars, tinkt se, dy is noait ôfkommen. In broddellape is it wurden. Se liet hieltyd stekken falle.