Zijnsvariaties, Verbovelden

[p. 66]

[p. 67]

[p. 68]

[p. 69]

Windbladen

Hoofdstad vol beletterde struikelstenen
op de stoepen.

Levenddood verleden.

Ik strompel door de historie

met haar stervende inhaalecho's.

*

Inkeer thuis. In de openhaard

het knisperen van kleine kunstkolen.

Vloer en ruiten bedekt met tablets en beeldschermen
waarop permanent verspringende

stroboscopische beeldflitsen

die elkaar trachten te ontkleuren.

Rondom: de kamermuren

met hun grote doorlaatporiën,

schaduwholen waarin zich

een hoorbare tegenwereld voltrekt.

In de hal krantengeritsel

als van dorre windbladen

uit vroegere eeuwen, alles verevenende.

*

Een oude archiefhond blaft,

blaft zwakker & zwakker.

*

En buiten ruist de rivier.

* *

Een blancobool op mijn tong

om de Amstelstroom over te mogen steken

naar een nieuw niemandsland

met langzaam

ontstaande schaduwbewoners.
Jij een ervan?
Luisterend naar de vele vrije, bevrijde geluiden:

dezelfde

die je reeds eeuwen geleden meende te horen.